«ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ – Τα Χρόνια Του
Φιδιού», του Δημήτρη Βαρβαρήγου
Εκδόσεις: Ν. & Σ. Μπατσιούλας
Σελίδες: 540
«Ψάλε μου, θεά την οργή του Αχιλλέα,
του γιου του Πηλέα, αυτή την
καταραμένη οργή, που προξένησε
στους Αχαιούς αμέτρητες συμφορές
κι έστειλε τις ατρόμητες ψυχές πολλών
ηρώων στον Άδη, αφήνοντας τα
σώματά τους βορά στα σκυλιά και στα όρνεα· αυτό ήταν το
θέλημα του Δία από τότε που έπεσε μίσος για πρώτη φορά
ανάμεσα στο βασιλιά γιο του Ατρέα και το θεόμορφο Αχιλλέα.»
(Πηγή: Βικιπαιδεία: ΙΛΙΑΔΑ)
Έτσι ξεκινάει το μεγαλύτερο έπος όλων των εποχών, η Ιλιάδα
του Ομήρου, ένα ποίημα που αποτελείται από 24 ραψωδίες
(όσα και τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου) και 15.693
στίχους! Η οργή, η ‘μάνητα’ του ξακουστού ήρωα των Ελλήνων,
του Αχιλλέα, έγινε η αφορμή για την περιγραφή ενός πολέμου,
τόσο μεγαλειώδους για την εποχή του που έμεινε γνωστός
στους αιώνες ως η μεγαλύτερη πολεμική σύρραξη του γνωστού
τότε κόσμου, και ο οποίος ξέσπασε το 1194-1184 π.Χ, σύμφωνα
με τον αρχαίο ιστορικό Ερατοσθένη. Όλες οι πόλεις – κράτη
της Ελλάδας συμμάχησαν κάτω από την αδιαφιλονίκητη
ηγεμονία του Αγαμέμνονα, του ανθρώπου που έμεινε στην
74
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
ιστορία γνωστός ως «ο Λέων των Μυκηνών» – λόγω της
δύναμης, του θάρρους, της πυγμής αλλά και των ηγετικών
ικανοτήτων του – και συγκέντρωσαν τα καράβια και τις
στρατιωτ ικές τους δυνάμεις, γύρω στα 1.200 πλοία και 70.000
έως 300.000 στρατιώτες, ξεκινώντας μια εκστρατεία εναντίον
της Τροίας, η οποία θα έμενε αλησμόνητη σε ολόκληρη την
ανθρωπότητα ως «ο Τρωικός Πόλεμος»!
Ένας πόλεμος του οποίου τα αίτια ήταν κυριαρχικά και
οικονομικά, ενώ η αφορμή του, αυτή που τον έκανε και
γνωστό στα πέρατα του κόσμου, ήταν μια γυναίκα, ίσως και
η κυριότερη «Λιπεσάνορα» όλων – αφού έλειπε στον άντρα
της τον Μενέλαο – η Ωραία Ελένη της Σπάρτης. Όπως η
Ελένη, έτσι και άλλες γυναίκες «Λιπεσάνορες» ήταν εκείνες
οι οποίες έμεναν στα μετόπισθεν των ηρωικών μαχών του
μεγαλύτερου πολέμου των ανθρώπων, βρίσκονταν στην
πρώτη γραμμή της ζωής των ανδρών τους και των πατρίδων
τους, αυτές τους έδιναν ζωή, αυτές τους ανάτρεφαν και τους
γαλουχούσαν, αυτές τους ξελόγιαζαν και τους ενέπνεαν πάθη,
αυτές τους έκλαιγαν στη νεκρική πυρά, αυτές δέχονταν τα
άδικα αντίποινα από τον εκάστοτε κατακτητή…
Σε αυτές τις γυναίκες λοιπόν, σαν την Ελένη, την Ανδρομάχη,
τη Θέτιδα, τη Κλυταιμνήστρα, την Εκάβη, την Κασσάνδρα, τη
Βρισηίδα – η οποία έγινε άθελά της η αιτία για την μάνητα του
Αχιλλέα – αλλά και σε άλλες σημαντικές μορφές εκείνης της
εποχής, έδωσε ‘φωνή’ ο αγαπημένος και εξαίρετος συγγραφέας
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
75