Ανθρώπων Έργα
όχι. Ούτε σου χρειάζονταν, ούτε τα μάζεψες.
Να πάρει, σου το έχω πει τόσες φορές! Δεν είμαι
υπηρέτρια να γυρνάω γύρω-γύρω στο σπίτι να μαζεύω
ό,τι αφήνεις. Ακόμη περισσότερο τα γεμάτα τασάκια
σου που μυρίζουν αποτσίγαρα και μου ανακατεύουν
το στομάχι. Δεν το αντέχω το τσιγάρο, το ξέρεις.
Γιατί πρέπει να καπνίζω μαζί σου; Εσύ πρέπει να
το κόψεις, όχι εγώ να το ανεχθώ.
...Ναι, έχεις δίκιο. Πριν χρόνια μου φαινόσουν
γοητευτικός με το τσιγάρο στο στόμα. Σχεδόν μου
άρεσε που κάπνιζες. Πριν χρόνια όμως, έβγαινες
κι εσύ στο μπαλκόνι να καπνίσεις για να μην με
ενοχλείς. Κι εγώ έβαζα ζακέτα και καθόμουν μαζί
σου να σε κοιτάω και να σου μιλάω.
Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά ώρες-ώρες νομίζω πως ο
καπνός σου και η ανακατωσούρα μου δεν χωράνε
πια στο ίδιο δωμάτιο. Συγκρούονται. Πιάνονται στα
χέρια και παλεύουν για το ποιος θα πετάξει τον άλλον
κάτω. Θέλω να σε ξαπλώσω στο πάτωμα. Όχι για να
σου κάνω έρωτα. Για να σε ακινητοποιήσω και να
ακρωτηριάσω όλα όσα με ενοχλούν επάνω σου. Την
ακαταστασία σου, τις παραξενιές σου, την ασυνέπειά
σου, το τσιγάρο, τα ξεχασμένα φλιτζάνια…
382
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ανθρώπων Έργα
Θέλω να σε αλλάξω, αυτό μου συμβαίνει. Να σε
κάνω κάποιον άλλον, κάποιον που δεν ερωτεύτηκα
ποτέ. Σχιζοφρένεια, το λένε. Αυτόν τον άλλο δεν
θα τον ερωτευόμουν με τίποτα, αλλά εσένα που σ’
ερωτεύτηκα, έρχονται ώρες που δεν σε αντέχω.
Όταν με ακούω να σου φωνάζω, με σιχαίνομαι.
Ακούω μια υστερική που τσιρίζει για άπλυτα πιάτα
και σκόρπιες κάλτσες, ενώ το μόνο που θέλει να
φωνάξει είναι “Τελείωσε; Είχαμε υποσχεθεί ότι
θα ήμασταν ερωτευμένοι για πάντα. Ο έρωτας
τελείωσε;”.
Δεν ξέρεις όμως ότι το πιο ανυπόφορο απ’ όλα είναι
πως δεν θέλω να στεναχωριέσαι. Θέλω να είσαι καλά.
Δεν σε μισώ, δεν θέλω να πάθεις κάτι. Νομίζω ότι
σ’ αγαπάω. Πολύ. Περισσότερο από παλιά.
Δεν θέλω να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τα ρούχα
σου στην ντουλάπα κρεμασμένα δίπλα στα δικά μου,
χωρίς το τηλεφώνημα των τρεις, χωρίς το βλέμμα
σου του μικρού αγοριού όταν βλέπεις αθλητικά,
χωρίς τη μυρωδιά σου, χωρίς να με περιμένεις τα
βράδια να μοιραστούμε το τελευταίο κομμάτι από
το αγαπημένο μας γλυκό.
Λες; Λες να μπορούμε να ζήσουμε με τσιγάρα και
φλιτζάνια σκορπισμένα; Γιατί στο διάολο να είναι
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
383