Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Γιώργο που βγήκε τρέχοντας στην εξώπορτα. Το πορτοκάλι
μου έπεσε από το χέρι. Έμεινα ακίνητος να τον κοιτάω.
“Δεν ακούς τι σου λέω; Απατεώνες είστε όλοι σας. Μας πήρατε
τις δουλειές, τώρα θα μας πάρετε και το φαγητό από το πιάτο.”
Όταν είδε πως δεν έπαιρνα τα πόδια μου, καθηλωμένος καθώς
ήμουν από μια αόρατη δύναμη, με καρφωμένα τα πόδια, σαν
να μαρμάρωσα ξαφνικά και να έγινα άγαλμα, καταδικασμένο
στην ακινησία, έβγαλε από την τσέπη του ένα πιστόλι και με
σημάδεψε κατευθείαν στην καρδιά.
“Δεν θέλω να πεθάνω σαν τον πατέρα μου” σκέφτηκα κι
έκλεισα τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα, το είχα ήδη βάλει στα
πόδια.
“Μπρος, λοιπόν. Ξεκουμπίσου. Και να μην ξαναπατήσεις
το πόδι σου εδώ, μ’ακούς;” τον άκουσα να λέει, καθώς
απομακρυνόμουν.
καταξίωση περνούσε μέσα από το πρίσμα της κατανάλωσης.
Ακριβά σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα, παπούτσια, ήταν η απόδειξη
ότι ήσουν ξεχωριστός. Τώρα πια η δυνατότητα να αγοράσεις
την μοναδικότητά σου τέλειωσε για τους περισσότερους. Ο
πιο απλός τρόπος να την αποκτήσεις είναι να έχεις γεννηθεί
με αυτή. Να την έχεις από πάντα δηλαδή.
Τώρα που η φτώχια ήταν τόσο κοντά του άρχισε να τον πειράζει
τον Γιώργο. Πιο μακριά δεν τον ενοχλούσε. Στις εικόνες, κανένα
τοπίο δεν είναι τόσο αποκρουστικό. Όταν η φτώχια όμως σε
πλησιάζει, όταν κοντεύει να σ’αγγίξει, τότε ανατριχιάζεις.
Απογοητεύτηκε λοιπόν ο Γιώργος, καθώς ζόριζε η κατάσταση.
Τα λίγα λεφτά που του είχαν α