Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Ήταν βουβά τα δάκρυά μου. Δεν έκλαιγα σαν τη μαμά, με
λυγμούς κι αναφιλητά, αλλά σιωπηλά, νοσταλγώντας τις
ανέμελες μέρες που νόμιζα ότι ποτέ δεν είχα, μέχρι που η
μύτη μου βούλωσε και μούσκεψε το πουκάμισό μου.
Επιστρέφοντας στο σπίτι από το σχολείο, σκέφτηκα να περάσω
από το σπίτι του καλύτερού μου φίλου, που θα αργούσε
μάλλον να επιστρέψει, καθώς παρά τις δυσκολίες, επέμεναν
οι δικοί του να περιορίζουν τα έξοδα για να διαθέτουν τα
χρήματα στις ξένες γλώσσες. Μπορεί να μην είχε την δύναμη
να μου μιλήσει στο σχολείο, αλλά σίγουρα θα έβρισκε κάτι
παρηγορητικό να μου πει στο δικό του περιβάλλον, όπου θα
ένιωθε πιο άνετα. Αποφάσισα να τον περιμένω στην αυλή για
να μην ενοχλήσω τους γονείς του μεσημεριάτικα, οι οποίοι
ποτέ δεν με συμπάθησαν έτσι κι αλλιώς, για ανεξήγητους
λόγους, στους οποίους ποτέ δεν έδωσα σημασία. Ο πατέρας
του ε