Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
«Μπαμπά, η μαμά είναι εδώ, στο νοσοκομείο», απάντησε ο
γιος του. Όσο μιλούσε, κοιτούσε αλλού, ένα μικρό σημείο
στον τοίχο, πέρα από το κρεβάτι, πέρα από αυτό το δωμάτιο.
«Γιατί δεν έρχεται;»
Η πόρτα άνοιξε απότομα και ένας γιατρός με καλοσυνάτο
πρόσωπο μπήκε στο δωμάτιο. Η συζήτηση διακόπηκε. Το
πρόσωπο του γιατρού, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ήταν
γνωστό και οικείο στον Κοσμά. Θυμήθηκε: είχε δει το γιατρό
στο όνειρό του, ήταν μέσα στο χειρουργείο και προσπαθούσε
να επαναφέρει το άτομο πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, το
άτομο που έμοιαζε τόσο πολύ με εκείνον.
Ο γιατρός ζήτησε από το γιο και την κόρη του να περάσουν
έξω και πλησίασε έπειτα στο κρεβάτι του Κοσμά.
«Πώς αισθάνεσαι;» τον ρώτησε. «Μας τρόμαξες λίγο στο
χειρουργείο, αλλά είσαι εδώ, μαζί μας κι αυτό έχει σημασία».
Ο Κοσμάς του είπε πώς αισθανόταν και ζήτησε να μάθει
περισσότερα για την κατάστασή του.
«Χτύπησες πολύ, Κοσμά» είπε ο γιατρός. «Λίγο ακόμη και δε θα
μπορούσαμε να σώσουμε τα πόδια σου. Θα χρειαστείς χρόνο
και υποστήριξη για να περπατήσεις ξανά. Θα αναρρώσεις
αργά και δύσκολα, αλλά πιστεύω ότι τελικά θα τα καταφέρεις,
ακολουθώντας πιστά την αγωγή και κάνοντας συχνές
φυσιοθεραπείες».
Ο Κοσμάς βουβάθηκε. Να γιατί τα παιδιά του απέφευγαν
τις απαντήσεις.
«Η γυναίκα μου, γιατρέ, πού βρίσκεται; Ρωτώ και κανείς δε μου
λέει τίποτα, τα παιδιά μου γυρνούν από την άλλη κάνοντας
ότι δεν ακούνε. Τι συμβαίνει επιτέλους;»
«Κανείς δεν σου είπε τίποτα, λοιπόν;»
Ο γιατρός κάθισε στο κρεβάτι σκεφτικός.
«Λυπάμαι που πρέπει να σου μεταφέρω τέτοια νέα, Κοσμά.
Να φανείς δυνατός… Το αυτοκίνητο που σε χτύπησε, το
οδηγούσε η γυναίκα σου. Βρισκόταν καθ’ οδόν για το σπίτι,
όταν μπροστά στις ρόδες της πετάχτηκε ένα κοριτσάκι. Για να
το αποφύγει, έκανε έναν απότομο ελιγμό και έπεσε πάνω σου,
έξω από ένα κατάστημα στο κέντρο. Σε έφεραν στα Επείγοντα
σε κακή κατάσταση και μπήκες αμέσως στο χειρουργείο. Η
γυναίκα σου ήρθε μαζί σου, αλλά ήταν σε κατάσταση σοκ.
Οι νοσοκόμες της έδωσαν τα πράγματά σου