Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
γιου του και αισθανόταν ντροπή.
«Σοφία, φεύγω, κορίτσι μου» είπε και σηκώθηκε.
«Καλό απόγευμα, κύριε Κοσμά!»
Βγήκε στο δρόμο, ξαφνικά αλλά αμετάκλητα αποφασισμένος.
Θα πήγαινε σε ένα κοσμηματοπωλείο και θα της διάλεγε κάτι
που όμοιό του ούτε θα είχε ξαναδεί, ούτε θα είχε ξαναφορέσει.
Το άξιζε, εξάλλου, και με το παραπάνω.
Σιγουρεύτηκε ότι είχε μαζί του το μπλοκ των επιταγών του
και διέσχισε το δρόμο με γρήγορα βήματα, κατευθυνόμενος
προς το κέντρο. Είχε υπόψη του να επισκεφθεί ένα κατάστημα
που θεωρούνταν από τα καλύτερα του είδους.
Φτάνοντας έξω από το κοσμηματοπωλείο, προς στιγμήν
δίστασε. Κοίταξε τη φωτισμένη βιτρίνα, τα κοσμήματα που
αστραφτοκοπούσαν. Δεν είχε τίποτα συγκεκριμένο στο νου
του, έλπιζε στη βοήθεια του πωλητή και ευχόταν να μπορούσε
να βρει κάτι αντάξιο της Τασίας. Μπήκε μέσα και βάλθηκε
να περιεργάζεται τις προθήκες.
«Καλησπέρα, μπορώ να σας βοηθήσω;» κατέφτασε ένας
καλοντυμένος πωλητής.
Ο Κοσμάς χάρηκε που ο κοσμηματοπώλης ήταν άντρας,
οι άντρες πάντα καταλαβαίνονται μεταξύ τους καλύτερα
κι αυτός αισθανόταν να βρίσκεται σε μια περίεργη θέση –
ένιωθε σαν μαθητούδι, το οποίο καλούνταν να διαλέξει για
πρώτη φορά ένα καλό δώρο για την αγαπημένη του, θέλοντας
οπωσδήποτε να της αρέσει.
«Ξέρετε, ψάχνω ένα δώρο για τη σύζυγό μου», είπε. «Δεν ξέρω
τι ακριβώς, δεν έχω στο νου μου κάτι συγκεκριμένο και ίσως
χρειαστώ τη βοήθειά σας για να μου προτείνετε».
«Βεβαίως, κύριε, μην ανησυχείτε, έχω πολλά σχέδια να σας
δείξω και είμαι σίγουρος ότι κάτι θα βρούμε που να της
ταιριάζει».
Αναθάρρησε ο Κοσμάς.
«Έχουμε επέτειο γάμου, γι’ αυτό και θα ήθελα κάτι ιδιαίτερο»,
είπε στον πωλητή. «Δε με απασχολεί το κόστος…»
Ο κοσμημα