Ανθρώπων Έργα
“Πεδίο Μάχης: Ζωή”
Της Δήμητρας Θεοδωρίδου
Θυμό ς. Απογοήτε υ σ η.
Τύψεις. Αυτά ήταν τα
κυρίαρχα συναισθήματα
που κατέκλυζαν την καρδιά
της Βερονίκης. Ήταν τόσο
μεγάλος ο θυμός που το σώμα της αντιδρούσε άσχημα σε
εκείνο το συναίσθημα. Κατέτρωγε τα σωθικά της σαν υγρό,
καυστικό οξύ και μέρα με τη μέρα σκότωνε κάθε αθώα σκέψη
του μυαλού της. Η απογοήτευση ήταν εκεί, φωλιασμένη μέσα
στα βάθη της κατεστραμμένης καρδιάς της σαν σκοτεινό
δαιμόνιο που δεν της άφηνε περιθώρια να σκεφτεί λογικά.
Είχε αποτύχει.
Αποτυχία. Σύνθετη λέξη. Παράγωγο της τύχης. Όχι, η Βερονίκη
δεν πίστεψε ποτέ στην τύχη. Έλεγε πάντα πως τίποτα δεν
είναι τυχαίο στη ζωή. Μα κάποιες φορές δεν μπορούσε να
εξηγήσει διαφορετικά τα γεγονότα που συνέβαιναν στην ίδια
αλλά και στους γύρω της. Ήταν καθαρή τύχη ή έλλειψη αυτής;
Ήταν απλή συγκυρία; Θεού θέλημα; Όχι, όχι. Ο Θεός δεν θα
μπορούσε να ευθύνεται για τις πράξεις μας. Όχι αν αυτές
είναι παράλογες. Και η Βερονίκη υπήρξε αρκετά παράλογη
στη ζωή της. Αν με αυτή τη λέξη μπορούμε να περιγράψουμε
306
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ανθρώπων Έργα
την ανούσια ύπαρξη της…
Μάρτιος 2008
******
Υποσχέθηκα να σου γράφω πιο συχνά, όμως δεν είχα το
χρόνο. Θα έπρεπε να χαίρεσαι για αυτό! Σημαίνει πως κάτι
έχω να κάνω στη ζωή μου. Χαχαχα! Την τελευταία φορά που
σου έγραψα ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και είχα γεμίσει
σελίδες ολόκληρες με υποσχέσεις που πίστευα θα κρατήσω
με τον ερχομό του νέου έτους. Φυσικά δεν το έκανα. Είναι
μια ψευδαίσθηση που οι περισσότεροι άνθρωποι επιμένουν να
τροφοδοτούν ανά τους αιώνες κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση.
Πιστεύουν πως θα αλλάξουν
όμως ουσιαστικά τίποτα δεν
αλλάζει. Όλα παραμένουν
ίδια. Καταθλιπτικά, κενά και
ανούσια.
Πόσο θα’ θελα να εξαφανιστώ
μια μέρα και να ξεχάσω ό, τι με
κρατά ει δεμένη με το
παρελθόν. Αν και στην
πραγματικότητα γνωρίζω πως
δεν έχω παρελθόν. Μα ούτε
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
307