Ανθρώπων Έργα
“Βαθιές ρίζες”
Γράφει η Λυδία Ψαραδέλλη
Είμαι πρωτευουσιάνος. Σίγουρα
ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Μεγάλωσα
στην πολυτέλεια της πρωτεύουσας,
με όλα τα θετικά και τα αρνητικά της.
Η φύση είναι μια ουτοπία που ναι,
το ξέρω ότι υπάρχει εντέλει αλλά εγώ δεν σκοπεύω να έρθω
ποτέ σε επαφή με αυτή. Για να ισχυροποιήσω την άποψή μου
ανέπτυξα αλλεργίες απέναντι σε κάθε τι μπορεί να την θυμίζει:
αλλεργική ρινίτιδα την ονομάζουν και σας το ομολογώ την
προτιμώ από οποιαδήποτε εξόρμηση στην ύπαιθρο.
Η ευθύνη βαραίνει αυτούς που με γαλούχησαν. Γονείς αυστηροί,
αποστειρωμένοι ψυχικά και σωματικά, απέφυγαν οποιοδήποτε
ταξίδι έξω από τα όρια της Αθήνας εκτός και εαν αφορούσε
ταξίδια πολυτελείας στο εξωτερικό. Σε τέτοια περίπτωση οι
λεπτομέρειες του ταξιδιού ρυθμίζονταν σε χρόνο μηδέν και
σύντομα έπινα το γαλατάκι μου –και αργότερα τον καφέ μουατενίζοντας το κέντρο του Παρισιού ψηλά από τον Πύργο
του Άιφελ. Συνήθισα να ζω έτσι. Στόχευα πάντα ψηλά και
ποτέ δεν ένιωσα να μου λείπει κάτι –δεν ένιωθα, δεν ήξερα,
κάποια στιγμή θα το συνειδητοποιούσα.
294
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ανθρώπων Έργα
Οι ρίζες μου εξακολουθούσαν να μην με απασχολούν και
ουσιαστικά η ζωή μου ήταν καλά βολεμένη. Ρουτίνα δεν γνώριζα
και έμαθα να αποφεύγω τους προγόνους που κυκλοφορούσαν
μαζί με μένα σε αυτό που είχα γνωρίσει από μικρός για σπιτικό.
Οι δεσμοί μας χαλαροί –είχαν ήδη σπάσει στο πέρασμα του
χρόνου. Σκιές που κυκλοφορούσαν αποφεύγοντας η μια την
άλλη.
Ένα οικογενειακό συμβούλιο που συγκαλέστηκε έφερε τα
πάνω κάτω. Απορίας άξιο πως οδηγήθηκε κάποιος σε αυτή
την ρύθμιση. Φρίκη η αναμονή της ανακοίνωσης. Αδιάφορη
τελικά η αναφορά, υποτιμήθηκε άμεσα από μένα καθώς δεν
θεωρούσα ότι με αφορά. «Ο παππούς Κώστας είναι άρρωστος
και θα πρέπει να έρθει να μείνει μαζί μας κάποιες μέρες». Η
πρόταση κύλησε από τα χείλη της μητέρας μου με φανερή
ενόχληση. Για μερικά δευτερόλεπτα ξέχασα την αδιαφορία
μου και κινδύνεψα σχεδόν να αισθανθώ την όχλησή της
από το όλο γεγονός. Ένας παρείσακτος πρόγονος εισέβαλε
με θράσος στην ζωή μας. Η μητέρα ίσιωσε το ανάστημά της
σαν να ήθελε να προτάσσει τα στήθη της απέναντι σε αυτή
την εισβολή αλλά σύντομα επανήλθε στην αρχική στάση.
Το πρώτο ράγισμα είχε επέλθει αλλά εμένα εξακολουθούσε
να μην με αφορά. «Θα μείνει στο δωμάτιό σου και εσύ θα
κοιμάσαι για ένα διάστημα στο καναπέ» είπε χαμηλόφωνα
η γυναικεία φιγούρα και ξαφνικά το ράγισμα αφορούσε τα
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
295