Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
“Πώς είσαι παιδί μου;”, με ρώτησε σε εύθυμο τόνο σαν νεαρός
πάνω στην ακμή της νεότητας του.
“Με προβληματίζουν πολλά πατέρα. Και δεν με πειράζει το
γεγονός ότι συναντώ έγνοιες στην ζωή μου, αλλά ότι κάθε
μέρα μία ακόμα εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μου χωρίς να
έχω προλάβει να επιλύσω την προηγούμενη. Έχω χάσει τον
λογαριασμό.”, του απάντησα μηχανικά, κοιτώντας το πάτωμα.
“Η ζωή δεν είναι τεφτέρι για να κρατάς λογαριασμό. Δεν
μετριέται με το πόσα προβλήματα ευκαίρησες να λύσεις, πόσες
οκάδες αγαθά πρόλαβες να αποθηκεύσεις, πόσα χρήματα
βαραίνουν την τσέπη σου. Η ζωή είναι αέρινο πανωφόρι που
σε ζώνει άλλοτε ασφυκτικά και νιώθεις πως ήρθε το τέλος σου
και άλλοτε σαν παλιά ζώνη που χαλάρωσε σε περιτριγυρίζει
και αισθάνεσαι πως η παρουσία σου είναι χαμένη ανάμεσα
στο τίποτα και στα πάντα. Γιε μου καταλαβαίνεις τώρα; Τι
αποζητώ από σένα;”
“Προσπαθώ χρόνια τώρα πατέρα να ερμηνεύσω τα λόγια σου.
Μα όσο περνά ο καιρός ο λόγος σου γίνεται δαιδαλώδης σαν
λαβύρινθος και η ουσία κρύβεται όλο και πιο υποδόρια σαν
ξύλινο θραύσμα καλαμιάς. Πριν να είναι ακόμα αργά και για
τους δυο μας σου ζητώ να παύσεις να προκαλείς την νόηση
μου, γιατί είναι προφανές πως υπολείπεται της δικιάς σου,
και να μου αποκαλύψεις την δικιά σου απάντηση σε τούτη
την ερώτηση. Θέλεις να πετάξεις;”, η τελευταία πρόταση
αρθρώθηκε με περισσή δυσκολία από μέρους μου και ένιωσα
λες και η έκφραση της ξόδεψε όλη μου την ενέργεια, με άφησε
εξουθενωμένο, ένα άδειο δοχείο που περίμενε την απάντηση
για να το γεμίσει.
284
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ο πατέρας μου με κοίταξε με βλέμμα υγραμένο, η όρεξη
διαγράφτηκε ακαριαία από το πρόσωπο του και αντικαταστάθηκε
από μια πρωτόγνωρη για μένα έξαψη λες και μια ενδότερη
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
285