Σταυρούλα Δεκούλου - Παπαδημητρίου
Έπεφτε, έπεφτε, έπεφτε και προσγειώθηκε
μέσα σε μια λίμνη. Το καημένο το αστεράκι
είχε προσπαθήσει τόσο μα τόσο πολύ να
βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά στο φεγγάρι και
ξαφνικά είχε καταλήξει να χάσει όλόκληρο
τον ουρανό. ‘Εμεινε βυθισμένο μέσα στο
νερό να δακρύζει και ούτε τα δάκρυά του
να μη βρίσκουν προορισμό αφού κι αυτά
χάνονταν μέσα στα ίδια τα νερά που το
κάλυπταν. Η λύπη του δεν περιγράφονταν.
224
Στην χώρα του παραμυθιού
Κάποια στιγμή νύχτωσε. Το αστέρι ένιωσε
να κόβεται στα δυο σαν είδε ότι είχε χάσει
ακόμα και το δικό του φως και τώρα όχι
μόνο ήταν καταδικασμένο να υπάρχει στον
πάτο μιας λίμνης ανάμεσα σε βρύα και ψάρια,
αλλά είχε χάσει και το λόγο της ύπαρξής του.
Να σκορπά το φως γύρω του. Σφίχτηκε η
μικρή του καρδιά και δάκρυα ανάβλυσαν και
πάλι από τα στρογγυλά ματάκια του.
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
225