Σταυρούλα Δεκούλου - Παπαδημητρίου
Στην χώρα του παραμυθιού
“Το αστέρι”
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστέρι. Ένα
αστέρι μικρό. Έτσι το έβλεπαν οι άνθρωποι από
τη γη, μικρό και με αδύναμο φως. Κρεμόταν εκεί
ψηλά στον ουρανό, αγκιστρωμένο στο μαύρο
στερέωμα και κάθε βράδυ χάριζε απλόχερα το
φως του και μοίραζε τη λάμψη του κάτω στη γη.
Αυτό το αστέρι, λοιπόν, είχε την ατυχία να
αγαπήσει το φεγγάρι. Μαγεύτηκε από το
στρογγυλό του σχήμα και τα θλιμμένα μάτια που
ήταν πάντα ζωγραφισμένα πάνω στην επιφάνειά
του. Ήταν όμως τόσο μα τόσο μακριά του που με
το ζόρι και το ίδιο το φεγγάρι το πρόσεχε. Σπάνια
έστρεφε το βλέμμα προς το μέρος του, αλλά και
το αστεράκι δε μπορούσε να κάνει πολλά για να
έρθει πιο κοντά του. Πώς να παραβεί τους νόμους
της φύσης;
220
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
221