Απεικάσματα Σκέψης
Απεικάσματα Σκέψης
Αναρωτιέμαι;
έξοδος!
Γιατί αναρωτιέμαι!
Χάθηκα κάπου στους ανόητους διαδρόμους
του απέραντου λαβυρίνθου που δε θυμάμαι
αν εγώ ή κάποιοι άλλοι με τοποθέτησαν, μα
ομολογώ πως θα βρω την άκρη!
Ο ζωντανός οργανισμός ρωτάει;
Απαντάει;
Αναλώνεται;
Ελπίζει;
Ορίζει;
Γεννά;
Αγαπά;
Ένα είναι σίγουρο!
Αισθάνεται!
Κι εγώ αισθάνομαι!
Καταπλακωμένη από χιλιάδες μίτους Αριάδνης
μπορώ ακόμη να αισθάνομαι.
Μπορώ να βρω την άκρη ακόμη κι αν το
φανάρι που κρατώ στο χέρι μου σβήσει!
Ακόμη κι αν ο μικροσκοπικός μου φακός
χαλάσει. Ακόμη κι αν οι δαυλοί που φέγγουν
σε ορισμένα, επικίνδυνα σημεία πάψουν να
τρεμοπαίζουν. Ακόμη κι αν απογοητευτώ και
σκεφτώ να τα παρατήσω μπορώ και πάλι να
βρω τον δρόμο! Την έξοδο! Την είσοδο! Τη
σωστή επιλογή μου!
Ψάχνω, ψάχνω το λαβύρινθο τον ψάχνω, θα
είναι ψέμα αν δε το παραδεχτώ, όμως ξέρω!
Ξέρω πως για κάθε είσοδο υπάρχει και μία
έξοδος. Η ίδια είσοδος μπορεί να είναι και
156
Μπορώ! Ακόμη κι αν μόνη μείνω σε ένα
φαράγγι βαθύ, μπορώ να σκάψω με τα νύχια
μου ένα νέο, ολόδικό μου πέρασμα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι η υπομονή και
η επιμονή μου! Ακόμη κι αν δεν έχω τίποτα
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
157