Σταυρούλα Δεκούλου - Παπαδημητρίου
Δεν είχε περάσει
ούτε μια ώρα
όταν ξαφνικά
είδε το φεγγάρι
να εμφανίζεται
περίλαμπρο και
ολόφωτο πάνω
στην επιφάνεια
της λίμνης.
Κοίταζε και
ξανακοίταζε και
δεν πίστευε στα
μάτια του. ‘Ο,τι
αγαπούσε σε
αυτόν τον κόσμο
ήταν μόλις δυο
μέτρα μακριά του. Όχι βέβαια, αυτό καθεαυτό,
αλλά η αντανάκλασή του. Ακόμα όμως κι αυτή
ήταν αρκετή αφού μπορούσε να βλέπει τη λάμψη
του και να αντικρύζει το θλιμμένο του πρόσωπο
πάνω στην επιφάνειά του νερού. Και ξαφνικά
δεν είχε σημασία αν είχε χάσει τον ουρανό, ούτε
αν ήταν κρυμμένο στον πάτο μιας λίμνης. Του
ήταν αρκετό ότι κάθε βράδυ ό,τι αγαπούσε θα
εμφανίζονταν μπροστά του ακόμα και μέσω αυτής
της αντανάκλασής του.
226
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Στην χώρα του παραμυθιού
Είναι φορές που η αγάπη βρίσκεται μακριά και
μοιάζει απροσπέλαστη. Αξίζει όμως να θυσιάσεις
κάθε ουρανό, αξίζει να συμβιβαστείς ακόμα και
με την αντανάκλασή της, γιατί από μόνη της η
αγάπη όταν συμβαίνει και είναι αληθινή κρύβει
μέσα της τόσο μεγαλείο που είναι πέρα από
γήινες υποστάσεις και νόμους της φύσης.
Σταυρούλα Δεκούλου - Παπαδημητρίου
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
227