Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
δικοί σου. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα θα
ήταν όμως να πέσω πάνω στην αστυνομία αυτή
τη στιγμή, με την οποία δεν είχα και λίγα πάρε
δώσε στο παρελθόν.
Χωρίς καν να χρειαστεί να ζυγίσω τα
πράγματα, χωρίς δεύτερη σκέψη, κατεβαίνω
τρέχοντας τις σκάλες και βγαίνω στο δρόμο.
Μου έχει μείνει μόνο η Τζο. Πηγαίνοντας
προς το σπίτι της, αναλογίζομαι την αλλόκοτη
συμπεριφορά των γονιών μου. Σ κέφτομαι
την κυρά-Μαρία. Μου περνάει από το μυαλό
κι ο περιπτεράς που μου έδωσε τα τσιγάρα.
Κι αυτός ακόμα, που πάντα μου έλεγε μια
καλημέρα, φάνηκε να μην με αναγνωρίζει.
Μπορεί να μην είχε πιει ακόμα καφέ. Από την
άλλη, αν τα συνδυάσεις όλα μαζί, φτάνεις στο
συμπέρασμα... “Δεν φτάνεις σε συμπέρασμα,
αλλά σίγουρα κάτι δεν πάει καλά εδώ”
σκέφτομαι τρομαγμένος. Είχα πάντα αυτό το
φόβο, ότι στην πραγματικότητα είμαι εντελώς
μόνος μου στον κόσμο. Ότι οι άλλοι δίπλα μου
δεν υπάρχουν πραγματικά, αλλά υπάρχουν
μόνο όταν τους βλέπω. Τώρα όλα έχουν
αναποδογυρίσει. Ακόμα κι ο χειρότερός μου
εφιάλτης είναι ανάποδα. Είναι σαν να μην
υπάρχω εγώ, ακόμα κι όταν με βλέπουν.
Νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει και παίρνω
αργές ανάσες για να συνέλθω. Δεν είναι παρά
μια κρίση πανικού, σκέφτομαι και επιταχύνω
το βηματισμό μου, μέχρι που καταλαβαίνω ότι
τρέχω προς το σπίτι της Τζο.
234 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Την βρίσκω να με περιμένει με ανοιχτή την
πόρτα και νιώθω ανακουφισμένος.
“Γεια σου Άκη” μου λέει χαμογελώντας και
σκέφτομαι πως όλα ήταν ιδέα μου, κάτι σαν
ένα κακό όνειρο. Αφού η Τζο με αναγνωρίζει
σημαίνει ότι είμαι αληθινός και υπάρχω. Η
κυρά-Μαρία πάσχει από άνοια, οι γονείς μου
από προβλήματα όρασης και ακοής και ο
περιπτεράς από έλλειψη καφεΐνης. Πέφτω στην
αγκαλιά της κι είμαι έτοιμος να της περιγράψω
την περιπέτειά μου, όταν νιώθω το χέρι της να
με απομακρύνει μαλακά, αλλά σταθερά από
κοντά της.
“Μου υποσχέθηκες ότι δεν θα ξαναπαίξεις”
μου λέει αυστηρά. Ανακτώ αρκετά γρήγορα
την ψυχραιμία μου, ώστε να μην παραδεχτώ
τίποτα.
“Είσαι δυστυχώς χαμένος” μου λέει
σηκώνοντας τους ώμους, καθώς μου κάνει
νόημα να καθήσω στον καναπέ. Είναι
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 235