Απεικάσματα Σκέψης
Απεικάσματα Σκέψης
Την επόμενη στιγμή ήμουν μια μάνα ορφανή.
Τώρα σου χαϊδεύω τρυφερά τα μαλλιά, που
σου έλουσα χθες βράδυ με το αγαπημένο σου
σαμπουάν με άρωμα πράσινου μήλου,
τραγουδώντας σου τα νανουρίσματα που
μου έλεγες κάποτε εσύ κι ενώ ο άγγελός σου
βιάζεται να φύγετε, «Στάσου!» του λέω,
«μια τελευταία φορά να δω τα μάτια της!»
Ανοίγω τα βλέφαρά σου απαλά, με προσοχή,
λες και θα σε πονέσω, ακριβή μου ανέκφραστη
πορσελάνινη κούκλα, και ξεχύνεται παντού
γαλάζιο, στους ώμους σου, στο πάτωμα, στα
χέρια μου.
Χόρτασα θάλασσα σε μια στιγμή!
Σου χάρισα την πρώτη μου ματιά σαν ήρθα
στον κόσμο.
Μου χάρισες την τελευταία σου.
Ήσουν η πρώτη μου αγκαλιά, ήμουν η στερνή
σου.
Όλα πια «κούμπωσαν» σωστά!
Τώρα που η άβυσσος εξαφανίστηκε, όπως
χάνεται μετά από λίγο η γραμμή που
σχηματίζει ένα δάχτυλο σ’ ένα πιάτο με μέλι,
τώρα που μπροστά μου απλώνεται μόνο ο
κήπος με τα λουλούδια μας, μπορώ να τον
διαβώ γαληνεμένη, να στρώσω στο τραπέζι
το καλό τραπεζομάντιλο που’ φτιαξες για την
προίκα μου κι έμεινε θαμμένο στο συρτάρι, να
κάψω στο τζάκι τα κιτάπια με τους κλεισμένους
λογαριασμούς μας κι ανεμπόδιστη να
σ’ αγαπήσω απ’ την αρχή.
146 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Χρυσούλα Λουλοπούλου
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 147