Απεικάσματα Σκέψης
«Η Συμφιλίωση»
γράφει η Χρύσα
Λουλοπούλου
Το μπλε σου θέλω
να δω, εκείνο το
ξεχωριστό μπλε, -το
άλλοτε τυρκουάζ κι
άλλοτε γκριζοπράσινο,
ανάλογα με τη διάθεση
του ήλιου που το
κεντούσε αυθάδικαμία, μία, μονάχα μία
τελευταία φορά να
δω αυτό το γνώριμο
λατρεμένο φόντο απ’ τις παιδικές μου μνήμες,
τότε που η σύγκρουσή μας δεν είχε αρχίσει
ακόμη, αυτό που ξεπρόβαλε σεμνά κάτω από
τις άβαφτες βλεφαρίδες σου,
-δεν χρειαζόταν, βλέπεις, στολίδια, ήταν από
μόνο του ακατέργαστο πετράδι- το μπλε του
παιδικού μου τετραδίου, που πάνω του έμαθα
την καλλιγραφία και τις μουτζούρες της ζωής.
Τα μάτια μας, μαμά, ήταν το κοινό μας σημείο.
Και πέρα απ’ αυτό, τίποτε!
Μια άβυσσος μας χώριζε πάντα, μας έκανε να
στεκόμαστε απέναντι βλοσυρές, σε μια αέναη
πάλη υπεροχής.
140 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Απεικάσματα Σκέψης
«Δε με φτάνεις ούτε στο μικρό μου
δαχτυλάκι!» έλεγες θριαμβευτικά και το μπλε
μας γινόταν σκούρο γκρι.
Κι εγώ έτρεχα να σε φτάσω.
Σε προσπέρασα, σ’ άφησα πίσω, μα δεν
συμπορευτήκαμε ποτέ.
Γέφυρες έριξες για να συναντηθούμε, τις
αγνόησα με περιφρόνηση.
Γέφυρες έριξα μετανιωμένη, τις αγνόησες με
πληγωμένο εγωισμό.
Μάθαμε τεχνάσματα να πονάμε η μία την άλλη.
Μου’ τριβες στη μούρη με περηφάνια περισσή
τα «σεμεδάκια» σου, τα άπαρτα κάστρα σου
κι εγώ με αμείλικτο κομπασμό στη δική σου τα
πτυχία μου, το μεγάλο σου απωθημένο.
Κλωστές και βιβλία σ’ ένα πόλεμο καθημερινό,
χωρίς ανακωχή.
Παινευόσουν για τον πετυχημένο γάμο σου
ενώ εγώ για την ανεξαρτησία μου.
«Ούτε ένα καλσόν δεν πήρα με το εφάπαξ
του μπαμπά σου, πήγε όλο για να φτιάξεις
το ιατρείο σου!» επαναλάμβανες κάθε
που σε αμφισβητούσα κι εγώ άκουγα την
οσιομάρτυρα κι αισθανόμουν ένοχη, σχεδόν
εκμεταλλεύτρια, ανήμπορη να ορθώσω
αντίρρηση.
Ματώναμε για την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά
του μοναδικού αρσενικού του σπιτιού, ποια θα
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 141