Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 76

τραγούδι των πουλιών. Αυτά σκεφτόταν, χαρούμενος -και λίγο τρομοκρατημένος από το άγνωστο- και συνέχιζε τον δρόμο του. Προχωρούσε εύθυμα, κοιτώντας με θαυμασμό, πότε τα σχήματα που έφτιαχναν τα λευκά σύννεφα και πότε τα ανθισμένα λουλούδια στο έδαφος, και δεν κατάλαβε πότε τα δέντρα σταμάτησαν και το χωμάτινο μονοπάτι που ακολουθούσε μέχρι τώρα χωρίστηκε σε τρία πέτρινα που συνέχιζαν τη πορεία τους χωριστά, αλλά παράλληλα. Ο ήρωας μας κοντοστάθηκε και τα παρατήρησε πιο προσεκτικά. Και τα τρία ήταν φτιαγμένα από πέτρα, αλλά οι ομοιότητές τους σταματούσαν εκεί. Το μονοπάτι που βρισκόταν στα αριστερά του ήταν το πιο μεγαλόπρεπο. Φαρδιές, ακανόνιστες πέτρες που κοκκίνιζαν στο φώς του ήλιου και ανά διαστήματα μεγάλα κενά, λες και κάποιος είχε σπάσει τις πέτρες που θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, σε έκαναν να πιστεύεις πως χρειαζόταν δύναμη, αποφασιστικότητα και κότσια για να περάσεις από πάνω του. Όμως, όσο δέος και να προκαλούσε, δεν μπορούσε να συγκριθεί σε ομορφιά και αρμονία με το δεύτερο μονοπάτι. Βιολετί, από τα αμέτρητα λουλούδια που τις στόλιζαν, οι πέτρες του ίσα που φαίνονταν, λείες και λαμπερές, εμποδίζοντάς σε να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Αυτή η δύναμη όμως δεν τον εμπόδισε από το να κοιτάξει το τρίτο μονοπάτι. Η τρίτη του επιλογή ήταν επίσης μισοκαλυμένη, αλλά αυτή τη φορά από χιόνι. Κατάλευκο, παχύ χιόνι, που δημιουργούσε μυστήριο και προκαλούσε μία απίστευτη ηρεμία, σε συνδυασμό με περιέργεια για την εξερεύνησή του. Μπερδεμένος ο πρωταγωνιστής μας, απομακρύνθηκε από την αρχή των μονοπατιών και ξεφύσησε. « Τώρα πιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσω; » αναρωτήθηκε φωναχτά, χωρίς να περιμένει απάντηση. « Μα το δικό μου φυσικά! » ακούστηκε μία χαρωπή φωνή. Ο νεαρός ξαφνιάστηκε και κοίταξε προς το μέρος που πίστευε ότι βρισκόταν η πηγή της φωνής, αλλά εκεί, δεν βρισκόταν άλλο από ένα άλογο. Ένα ασυνήθιστα όμορφο άλογο, με λαμπερή μενεξεδένια χαίτη και ένα μυτερό κέρατο στη κορυφή του κεφαλιού του. « Ποιος είναι; » αναρωτήθηκε φωναχτά ο οδοιπόρος μας. « Εγώ! » απάντησε το άλογο, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. « Μα, εσύ είσαι ένα άλογο! Δεν γίνεται να μιλάς, πόσο μάλλον να έχεις δικό σου μονοπάτι! » « Πρώτον, δεν είμαι ‘άλογο’.» είπε τονίζοντας με αηδία τη τελευταία λέξη « Είμαι μονόκερος. Το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο. Και δεύτερον. Το μονοπάτι ΕΙΝΑΙ δικό μου. Έχω επιλεχθεί σαν φύλακάς του γιατί χαρακτηρίζω καλύτερα από κάθε άλλον αυτό που κερδίζεις όταν το ακολουθήσεις: Την ομορφιά.» « Πες καλύτερα την αδυναμία και την ανικανότητα να επιβληθείς γιατί είσαι υπερβολικά ευάλωτος» τον διέκοψε μία δυναμική φωνή από αριστερά. « Θα έρθεις μαζί μου 76