Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 58

-Ξέρεις πως σε θεωρώ οικογένεια μου. Θέλω λοιπόν να σου πω πως
αυτή είναι η τελευταία μου παράσταση.
-Τελευταία;
-Ακριβώς.
-Πώς είσαι τόσο σίγουρη; Μπορεί ακόμα και αν τα παρατήσεις τώρα,
να επιστρέψεις μετά από χρόνια.
-Πίστεψέ με, δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο! Τέλος πάντων. Θα
ήθελα να πάρεις αυτό το κουτί.
-Τι έχει μέσα;
-Τα ομορφότερα και ακριβότερα κοσμήματα μου. Και το κλειδί του
διαμερίσματός μου στο Σανς Ελιζέ.
-Μα γιατί; Τι συμβαίνει λοιπόν;
-Απλά κάνω αυτό που είπε η τσιγγάνα. Ποια είμαι εγώ να σταθώ στο
δρόμο της μοίρας; Αντίο.
Η Εστέλ αγκάλιασε τη Ζυλί σαν να την αποχαιρετούσε. Σχεδόν
έκλαψε.
Βγήκε απ' το καμαρίνι, και ανέβηκε στη σκηνή. Ενώ ήταν ένας ρόλος
που είχε ξανακάνει, ήταν πολύ διαφορετική από κάθε άλλη φορά. Το
κοινό την παρακολουθούσε με πολλή προσοχή. Όποιοι την είχαν δει
και σε άλλες όπερες, επιβεβαίωναν πως αυτή ήταν η καλύτερη της
παράσταση. Οι δυο πρώτες πράξεις πέρασαν, όπως και το μεγαλύτερο
μέρος της τρίτης. Έφτασε το φινάλε. Η στιγμή της αυτοκτονίας της
Μαντάμ Μπατερφλάι. Πήρε το σπαθί, και διάβασε την επιγραφή στη
λεπίδα του. "Πεθαίνει με τιμή αυτός που δεν μπορεί να ζήσει με τιμή".
Με μια αποφασιστική κίνηση, το σήκωσε ψηλά, και το κάρφωσε στο
στήθος της. Η Εστέλ έπεσε κάτω και ξεψύχησε επάνω στη σκηνή. Όλοι
είχαν σοκαριστεί. Πίστευαν πως επρόκειτο για κάποιου είδους τρικ.
Δεν ήταν τίποτα τέτοιο. Η Εστέλ Μερσιέ ήταν νεκρή.
58