Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 48

Τόσες κι άλλες τόσες αλήθειες βουτήξαν στο αίμα.
Εγίναν ένα με το αίμα.
Δε ξεχωρίζεις τώρα τα δεσμά που σε κρατάνε.
Εδώ! Εδώ… Στην άκρη το δρόμου, ολόγυμνη, τόση δα μικρή.
(Κι όμως, κι όμως ακόμα με φοβάστε)
Πώς, πώς να μην φοβάστε την αλήθεια,
την μόνη ζωντανή αλήθεια που μεθάει το σύμπαντο.
Πώς, πώς να μην φοβάστε την τέχνη; -
Δεν πεθαίνουν οι ποιητές της τέχνης ,
υπάρχει φορσέτι και το πληρώνουνε όλοι όσοι σκοτώνουν αναβάτες.
Κι οι Μούσες αρνούνται να σας δίνουν τη Λάχεσις και τη νύχτα.
Θέλει ζωή και ουρανό για να ‘σαι ποιητής.
Σα ζωγραφίζεις δεν αρκούν τα δυο σου μάτια.
Θέλει ζωή και ουρανό για να ‘σαι ποιητής.
Θέλει ζωή η τέχνη, τ’ ακούς;
Και η ζωή δεν δέχεται φονιάδες
26. Μα κανένας δεν ρωτά, Δημητρούση Ιουλία, 2ο ΓΕΛ Ιλίου
Mε λένε πρόσφυγα, με λένε λαθρομετανάστη,
μου λένε γιατί δεν πνίγηκα στου Αιγαίου τα νερά.
Μα κανένας δεν ρωτά τι με ανάγκασε
να φύγω από τη χώρα, από την πατρίδα που γεννήθηκα,
μεγάλωσα, σπούδασα, δούλεψα.
Που είχα τα πάντα και τα ‘χασα όλα.
Με βλέπουν σαν βάρος, σαν βδέλυγμα,
σαν κάποιον που ήρθε να τους πάρει αυτά που τους ανήκουν.
Μα κανένας δε ρωτά πώς νιώθω, πώς αισθάνομαι.
Που ήμουνα γιατρός και τώρα είμαι ζητιάνος.
Που ήμουν πλούσιος και τώρα είμαι φτωχός.
Που είχα σεβασμό και τώρα τον έχασα και αυτόν.
Με κοιτούν υποτιμητικά, με βρίζουν, με φωνάζουν
με σπρώχνουν, με χτυπούν.
Μα κανένας δεν ρωτά γιατί τα υπομένω όλα αυτά,
γιατί κάθομαι καρτερικά.
Τι περιμένω, τι ζητώ.
Και εγώ τότε θα τους απαντήσω
πως το μόνο που ζητώ είναι να ζω!
Χωρίς να φοβάμαι πως θα πεθάνω, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
48