Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 35

Ένα παιδί φωνάζει, κλαίει.
Τρομοκρατημένο βλέπει τη μάνα του
μέσα στις φλόγες και τον καπνό.
Μα η μάνα δεν κλαίει. Δεν αντιδρά, στέκεται.
Τραγουδά ηρωικά στο φοβισμένο παιδί της,
στο νεογέννητο παιδί στην αγκαλιά της.
Στους Καλαβρύτες που πεθαίνουν.
Που αδειάζουν το χωριό.
Που μας αφήνουν ηρωικά.
Οι άνθρωποί μας έφυγαν όλοι...
19. Ένα πένθιμο μινόρε,
Σάσσαρης Παναγιώτης-Δημοσθένης, Σ.Σ. Αυγουλέα Λιναρδάτου
Αυταπάτες τρέφονται από το σκότος.
Γδαρμένα όνειρα καραδοκούν στο υποσυνείδητο.
Η νιότη έφυγε νωρίς, ναυάγησε στο μέσο του πελάγους.
Οι σκέψεις άχυρα στο σύμπαν το αιώνιο,
ψάχνουν διέξοδο, αλλά μάταια.
Όλα μοιάζουν χαμένα και δειλά,
ανήμπορα να ξεπροβάλουν από τη ρουτίνα.
Εκείνα μαθαίνουν από τη γέννησή τους να μισούν,
να πενθούν και να υποφέρουν.
Ο κόσμος καθημερινά πεθαίνει,
φτύνει άψυχα τα παιδιά
που ο ίδιος έφερε στο φως.
Όμως κανείς δεν αντιλαμβάνεται,
κανείς δε μιλάει, δε σκέφτεται.
Παρά μένει μοναχός, αποχαυνωμένος
σε μια ψευδαίσθηση φωτεινής ύπαρξης.
Ζει αλλά δεν ζει, χαίρεται αλλά πονάει,
γελάει αλλά κλαίει, ζει αλλά πεθαίνει.
Μόνοι μας υπάρχουμε, μόνοι μας επιβιώνουμε
ταγμένοι σε είδωλα και φτιαχτούς θεούς.
Πλέον δεν μαχόμαστε, αντιθέτως κινηματογραφούμε
με φανταχτερές τεχνολογίες τον ίδιο τον χαμό μας.
Είμαστε εμείς για το τίποτα, το τίποτα για εμάς.
Προσπαθούμε να τρέξουμε, μα δε βλέπουμε
τα σάπια από τον χρόνο τεχνητά μέλη μας.
Περνάμε τον καιρό μας φυλακισμένοι
35