147
την τσάντα μου στο πάτωμα και έκατσα στο τελευταίο θρανίο , ρυθμίζοντας τον ήχο στα ακουστικά μου . Δεν άκουγα μουσική , απλά απέφευγα τη συνομιλία με κάποιον . Ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια , με αυτόν τον τρόπο πάντα περνούσα απαρατήρητη . Είχα αρχίσει να βολεύομαι σε αυτές τις απαίσιες καρέκλες που έχουν στα σχολεία , ώσπου ξαφνικά κάποιος έκατσε δίπλα μου και μου ψιθύρισε " ξέρω πως δεν ακούς μουσική ." Δεν ξέρω γιατί , μου φάνηκε αστείο και άρχισα να σιγογελάω . Φόραγε και αυτός ακουστικά , μάλλον για τον ίδιο λόγο υπέθεσα χωρίς να ρωτήσω . " Καινούργια ;" ρώτησε και έγνεψα καταφατικά . Τόση ώρα δεν τον είχα παρατηρήσει . Είχε καταγάλανα μάτια , απεριποίητα καφέ μπουκλωτά μαλλιά , φακίδες , πυκνά φρύδια , πελώριες βλεφαρίδες και ένα υπέροχο χαμόγελο . Φαινόταν φιλικός . Το κουδούνι χτύπησε . Όλοι άρχισαν να φεύγουν βιαστικά , το ίδιο και εγώ . Γύρισε και ρώτησε " Όνομα ;" τον κοίταξα και απάντησα " Ισαβέλλα . Το δικό σου ;" τον ρώτησα , " Μπρόντυ . Μπρόντυ Κέισεν " απάντησε και βγήκα από την αίθουσα και άρχισα να περιπλανιέμαι στους διαδρόμους ψάχνοντας για την επόμενη αίθουσά μου . Γύρισα σπίτι και άρχισα να ξεπακετάρω τα πράγματά μου από τις κούτες , αφού είχαμε μόλις μετακομίσει . Είχα σχεδόν τελειώσει , όταν ακούστηκαν φωνές έξω από το παράθυρο . Ήταν ο Μπρόντυ και κάποιος άλλος , δεν καταλάβαινα για τι μίλαγαν , μέχρι που είδα τον Μπρόντυ να μπαίνει στο διπλανό σπίτι και να ξαναβγαίνει κρατώντας τα κλειδιά στα χέρια του . Τότε , κατάλαβα πως ήταν γείτονάς μου . Ο καιρός πέρασε και εγώ και ο Μπρόντυ γίναμε φίλοι , συχνά πηγαίναμε ο ένας στο σπίτι του άλλου και μιλάγαμε ατέλειωτες ώρες για πολλά θέματα . Κάτι όμως δεν ήταν σωστό , ήταν τόσο καλός με όλους και δεν είχε κανένα ελάττωμα . Όμως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι . Ώσπου ένα βράδυ ακούστηκε ένας πυροβολισμός από το σπίτι του , η αστυνομία έφτασε εγκαίρως . Μάλλον κάποιοι γείτονες θα την είχαν καλέσει . Την επόμενη μέρα δεν ρώτησα τι έγινε , σκέφτηκα πως θα ήταν αναστατωμένος και προσπάθησα να φερθώ όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα . Όμως μέσα μου κάτι μου έλεγε πως ο πυροβολισμός είχε να κάνει με τον Μπρόντυ και όχι με τον πατέρα του ο οποίος ήταν φύλακας . Χρειάστηκα λίγο καιρό ώστε να καταφέρω να θυμηθώ πως πριν αρκετό καιρό ο Μπρόντυ μου είχε εμπιστευτεί ένα μυστικό του . Είχε όπλο , το είχε αποκτήσει πριν μερικά χρόνια . Χωρίς να το αναλύσει περισσότερο μου ανέφερε πως ήταν μπλεγμένος με παράνομες συνήθειες που δεν χρειαζόταν να γνωρίζω και δεν ξαναμιλήσαμε για αυτό το θέμα . Λίγες μέρες αργότερα η αστυνομία επισκέφθηκε το σπίτι τους και αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές για τουλάχιστον δυο μήνες . Ρωτούσα τον Μπρόντυ εάν ήταν καλά και εάν ήθελε βοήθεια αρκετές φορές , όμως