Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 144

και κυλιστήκαμε στο γρασίδι
έχοντας στα ρουθούνια μας
τη μυρωδιά της ζωής.
Κάπου εκεί ήταν κι το δικό σου άρωμα
Αχ, αυτό το άρωμά σου
Θυμάσαι;
Θυμάμαι, μου είπες μες το σκοτάδι.
Αφήνοντάς με μόνο μου
να αφουγκράζομαι
σε τέσσερις τοίχους
και να δίνω την ψυχή μου
στους στίχους.
Θυμάσαι;
Τότε που ζήτησες
να γράψω κάτι για εμάς;
Σου είπα δεν χρειάζεται
γιατί είμαστε μαζί
είμαστε τρείς
η αγάπη μας
εγώ, κι εσύ.
Θυμάσαι;
Το χέρι γράφει μόνο του
το μολύβι γλιστράει στο χαρτί
Γιατί, γιατί, γιατί;
Μόνο αυτό ξέρει να γράφει.
Μόνο αυτό όμως δεν φτάνει
να γεμίσει το κενό
γιατί εγώ τώρα πια
δεν θυμάμαι.
36. Η αυταπάτη, Στάικου Ευαγγελία, Σ.Σ. Αυγουλέα Λιναρδάτου
Ήταν άνοιξη. Τα λουλούδια είχαν μόλις αρχίσει να ανθίζουν και να
μας καλωσορίζουν με τα πανέμορφα ροδοπέταλά τους και τα πολλά
εκθαμβωτικά χρώματά τους. Κυριαρχούσε γαλήνη. Οι άνθρωποι είχαν
αφεθεί ελεύθεροι από τη φυλακή τους, από αυτή τη γκρίζα φυλακή
που ήταν κλειδωμένοι όλους τους σκοτεινούς μήνες του χειμώνα.
Κάμποσοι ήταν αυτοί που πηδούσαν από τη χαρά τους. Έλαμπαν από
144