138
την φωνή . Γύρισε το κεφάλι της προς την κατεύθυνση από την οποία προήλθε . Δεν μπορούσε να σταματήσει να κοιτάζει , ακόμη και αν ήθελε . Φοβόταν ότι θα εξαφανιζόταν , ότι θα την άφηνε ξανά . Αυτό δεν θα το άντεχε . Συνέχισε να μελετάει προσεκτικά τα χαρακτηριστικά του χωρίς να σηκωθεί από το κρεβάτι της για να πλησιάσει . Αυτός ήταν . Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν κάποιος άλλος . Κανένας δεν θα μπορούσε να του μοιάζει τόσο πολύ . Τα μαύρα μαλλιά του κάλυπταν τα πράσινα μάτια του και τα χέρια του ήταν σταυρωμένα πάνω στο στήθος του το οποίο ήταν καλυμμένο από την μπλούζα που του είχε πάρει για τα γενέθλια του , τα τελευταία του γενέθλια . Δεν ήταν κάτι ξεχωριστό , ήταν μια απλή , μαύρη μπλούζα με το σήμα του αγαπημένου του συγκροτήματος . Κάθε φορά που του έλεγε ό , τι αυτή η μπλούζα δεν είναι τίποτα ξεχωριστό πάντα έλεγε το ίδιο πράγμα : “ Μπορεί να μην είναι ξεχωριστή για κάποιους , αλλά είναι ξεχωριστή για εμένα , μου την έδωσες εσύ και αυτό μου φτάνει ”. “ Πέτρο ;” “ Εγώ είμαι ” την κοιτούσε στα μάτια με ένα λυπημένο χαμόγελο στα χείλη του καθώς πλησίαζε σιγά-σιγά το κρεβάτι της . Κάθισε δίπλα της και ένιωσε το κρεβάτι να βουλιάζει . Ήταν εκεί . Άπλωσε το χέρι του για να της χαϊδέψει το πρόσωπο , όμως εκείνη προσπάθησε να αποφύγει το άγγιγμα του . “ Με φοβάσαι ” είπε με μετανιωμένο ύφος . “ Δεν είσαι αληθινός , δεν μπορεί- ” “ Κι όμως είμαι , είμαι εδώ- ” Τότε η Έλλα τον διέκοψε φωνάζοντας : “ Όχι , δεν είσαι αληθινός ! Μόλις χθες ήμουν στην κηδεία σου ! Σε είδα όταν ...” Ο Πέτρος την κοιτούσε με δάκρυα στα μάτια του , νιώθοντας ενοχές γι ' αυτό που κάνει , όμως ήξερε ότι έπρεπε να το κάνει , για το δικό της καλό ... Η Έλλα φαινόταν πολύ κουρασμένη , μαύροι κύκλοι είχαν σχηματιστεί κάτω από τα μάτια της τα οποία ήταν κόκκινα από τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται , όμως γι ' αυτό εξακολουθούσε να είναι το πιο όμορφο πλάσμα που είχε δει στον κόσμο όσο ζούσε . Το θυμωμένο της ξέσπασμα διέκοψε η μητέρα της , η οποία μπήκε στο δωμάτιο της ανοίγοντας ένα μικρό άνοιγμα στην πόρτα ίσα-ίσα για να μπορεί να της μιλάει και να την βλέπει . Η ανησυχία για την κόρη της ήταν εμφανής στην έκφραση του προσώπου της . “ Ελισάβετ , είσαι καλά ;” την ρώτησε η μητέρα της με σιγανή φωνή , φοβούμενη την αντίδραση της κόρης της για την ξαφνική είσοδό της στο δωμάτιο .