Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 130

Αφού φτάσαμε, μπήκαμε μέσα και ζητήσαμε από έναν υπάλληλο
ένα τραπεζάκι να καθίσουμε. Καθίσαμε, δώσαμε παραγγελία και
αρχίσαμε να τα λέμε. Τα απαλά ζεϊμπέκικα που ακούγονταν στα ηχεία
του κυρ-Ηλία, χάιδευαν στοργικά τα αυτιά μας.
Ο κόσμος εκείνη την ώρα ήταν στις δουλειές του, οπότε είχε ησυχία
το ταβερνάκι κι εμείς μπορούσαμε να ηρεμήσουμε, να ξεκουραστούμε
και να τα πούμε.
Ο Δημήτρης είχε να μου πει τόσα πολλά που πραγματικά μια
βιβλιοθήκη θα ήταν μικρή για να τα χωρέσει. Μου είπε πως είχε κάνει
περίπου εικοσιπέντε ταξίδια σε διάφορες χώρες όπως την Βραζιλία, την
Αγγλία, τον Καναδά, την Κύπρο, την Ισπανία και τόσες άλλες.
Είχε οργώσει με λίγα λόγια όλο τον κόσμο, και καθώς καθόμουν
δίπλα του κι άκουγα, ένιωθα τις εμπειρίες του, που ήταν αμέτρητες,
και τη σιγουριά, την ικανοποίηση για τον εαυτό του να ξεχειλίζει από
το αυστηρό βλέμμα του.
Ο Δημήτρης μου μιλούσε σίγουρος ότι τον ακούω. Τα μάτια μου
ήταν καρφωμένα πάνω του. Η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό μου
έκοβαν βόλτες σε αυτές τις γεμάτες ζωντάνια μέρες που ήμασταν
γυμνασιόπαιδα.
Εγώ δεν είχα να του αφηγηθώ πολλά συναρπαστικά πράγματα από
τη ζωή μου. Είχα μια ζωή ήρεμη και φυσιολογική χωρίς δράση και
περιπέτεια, αλλά που είμαι πολύ γεμάτος κι ευχαριστημένος από
αυτή.
Ο Δημήτρης με ρώτησε για τη δουλειά μου, για το επάγγελμά μου.
Του απάντησα πως είμαι καθηγητής εικαστικών και διδάσκω
καλλιτεχνικά σε γυμνάσιο. Από μικρός είχα ταλέντο στη ζωγραφική
και γενικά ήμουν φίλος των τεχνών, και ο Δημήτρης το ήξερε αυτό.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα για να κρατήσουμε επαφή, γιατί αν και οι
ζωές μας ήταν διαφορετικές περάσαμε πολύ καλά μαζί, όπως παλιά.
Ο Δημήτρης ήταν, είναι και θα είναι για πάντα φίλος μου αληθινός
και αυθεντικός. Γιατί η πραγματική φιλία και η αγάπη μπορεί να
κρατήσει ενωμένους τους ανθρώπους ακόμα και αν οι δρόμοι της ζωής
τους είναι πολύ διαφορετικοί.
130