Γερολιμένας -Μάνη
115
21 . Το κενό , Γεωργάκιλα Σταυριάννα , Εκπ / ρια Νέα Παιδεία
Τα καλοκαιρινά τζιτζίκια κάθονται στη συντροφιά των θεών … Γεμίζουν τ ’ αυτιά της με τον ήχο των βουητών … Αργά το απόγευμα , έβλεπα τον Εσπερινό , Τον μονάχο αγναντεύω , που έλουζε τον ουρανό … Και τι φως που ήταν κι αυτό ! που με κράταγε δεμένη , ( κάπως λίγο σαστισμένη ) όταν κοίταγα ‘ πο κει Φως που μ ’ άφηνε κενή . Μα η νύχτα ήρθε πάλι , και ο ήλιος , πια νεκρός Με άφησε στο σκοτάδι , και δεν ήξερα , αλλιώς Πώς να φύγω , πώς να φύγω , μα μετά ήρθες εσύ , Που μ ’ έβγαλες απ ’ το χάος , που με άφησε κενή . Θα ήθελα να περπατήσω , μαζί σου , ακόμα , μια φορά ! Μα τα νεκρά μου μάτια , δεν γελάνε πια … Περιμένω , περιμένω . Έναν σωτήρα , μια ματιά ! Μα ποιος είπε , μα ποιος είπε , πως είσαι εσύ ξανά …;