112
κρύα και άβολη σκηνή και διαπιστώνω με μια γρήγορη ματιά ότι εκεί μένουν 9-10 παιδιά διαφόρων ηλικιών και μια ενήλικη γυναίκα που μιλά στο κινητό . Με καλωσορίζει με ένα νεύμα . Τα παιδιά μοιάζουν κλεισμένα στον κόσμο τους και κανένα δε δείχνει τη διάθεση να με καλωσορίσει . Εγώ είμαι χαρούμενος ή λυπημένος ; Δεν ξέρω ... Νιώθω πως όλα χάθηκαν και η ζωή μου θα είναι χωρίς νόημα πλέον , αλλά έχω και την ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν . Πώς όμως ; Ένα παιδάκι που κάθεται στην απέναντι σκηνή , αρχίζει να μου μιλάει . Φαίνεται ανήμπορο και θλιμμένο . -Πώς σε λένε ; με ρωτάει κοιτώντας μια πέτρα που κρατάει στα χέρια του . -Ναθαναήλ ! απαντάω χαρούμενα , προσπαθώντας να κοιτάξω το βλέμμα του . -Αχμέτ , χάρηκα . Μην ανησυχείς Ναθαναήλ ! Όλα καλά θα πάνε θα το δεις ! Σε λίγες μέρες θα πάμε και σχολείο . Ναι φίλε μου ! Θα μορφωθούμε και θα μας δοθούν περισσότερες ευκαιρίες να αλλάξουμε τη ζωή μας και θα μπορούμε να έχουμε κι άλλες δραστηριότητες ! με ενημερώνει αυτός και τα μάτια μου φωτίζονται από ελπίδα . Ο Αχμέντ μιλάει με πολύ ωριμότητα και σαν να έχει σκεφτεί πολλές φορές αυτά που μου λέει . -Πόσο καιρό είσαι εδώ ; Τον ρωτάω με ανησυχία -Τρείς μήνες . Χαίρομαι που σε βρήκα . Καληνύχτα ! Με χαιρετάει και μπαίνει στη σκηνή του . Το ίδιο κάνω κι εγώ . Μπαίνω μέσα σε έναν σάκο που υπήρχε εκεί και κλείνω τα μάτια . Στο μυαλό μου αμέσως εμφανίστηκε η φιγούρα του Αχμέντ και τα λόγια που μου είπε « Χαίρομαι που σε βρήκα »! Αλήθεια χαίρεται ; Δεν με γνωρίζει ούτε μία μέρα και μου εξομολογείται κάτι τέτοιο ; Πάντως όλα πήγαιναν καλά . Είχα ήδη κάνει έναν φίλο και σε λίγες μέρες θα πάω σχολείο ... Το μυαλό μου σταματάει να σκέφτεται το οτιδήποτε και βυθίζομαι σε έναν γλυκό ύπνο … Ένα φώς με ενοχλεί και ξυπνάω . Από το άνοιγμα της σκηνή βλέπω τον Αχμέντ να με κοιτάει . -Τί ώρα είναι ; τον ρωτάω απότομα . -Καλημέρα ! Δώδεκα ! απαντάει εκείνος -Και γιατί δε με ξύπνησες ; παραπονιέμαι τρίβοντας τα μάτια μου -Χρειαζόσουν ξεκούραση . Ήταν δύσκολες οι προηγούμενες μέρες ! απαντάει απολογητικά ... πάμε να φάμε ! Συμπληρώνει … Η μέρα το μόνο θέμα συζήτησης που είχε ήταν το σχολείο . Ανυπομονώ πολύ ! Ο Αχμέντ , δεν είχε φίλους , και αυτό επειδή ο τρόπος σκέψης του είναι πιο ώριμος και ακατανόητος για τα υπόλοιπα παιδιά ! Εγώ όμως τον καταλαβαίνω απόλυτα ! Μέρα με τη μέρα γνωριζόμαστε καλύτερα , μιλάμε για τις πατρίδες μας , ελπίζουμε για το μέλλον … Ύστερα από μερικές μέρες το ίδιο πούλμαν έφτασε στο καταφύγιο μας , θα μας πήγαιναν στο σχολείο επιτέλους . Μπήκαμε μέσα , κάτσαμε σε διάφορες θέσεις και ξεκινήσαμε . Στην διαδρομή δεν ακουγόταν κανένας , μόνο η χαμηλή μουσική του οδηγού , που με χαλαρώνει και με βοηθάει να σκεφτώ χαλαρά . Είμαι πολύ