Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 104

17. 2ο βραβείο: Μια λέξη αγάπης,
Ελευθερία-Δήμητρα Λάγιου, Μουσικό Γυμν. Ιλίου
Ήταν μια όμορφη μέρα του Φεβρουαρίου του 2004. Η Αθήνα είχε
ξυπνήσει ντυμένη στα λευκά, κάτι σπάνιο για την πρωτεύουσα. Λένε
πως άμα παντρεύεσαι όταν χιονίζει είναι μεγάλη τύχη. Άμα γεννιέσαι
όμως; Μια τέτοια μέρα γεννήθηκαν ο Αλέξης και η Ελευθερία, τα
δίδυμα ενός ζευγαριού που δυσκολεύτηκε πολύ να κάνει παιδιά.
Ένα συν ένα δώρο, προσφορά του σύμπαντος, όπως συνήθιζαν να λένε
οι γονείς τους. Η Κλειώ, το πρώτο παιδί της οικογένειας, φαινόταν
πως θα ήταν και το μοναδικό, μιας και δημιουργήθηκε με μεγάλη
δυσκολία. Το δεύτερο, η Ρίκα, ήταν κάτι που φάνταζε αδύνατο και
έμοιαζε να ήρθε απ' το πουθενά. Όσο για το τριτοτέταρτο, νόμιζαν πως
κάποιος τους έκανε πλάκα. Οι γονείς, όπως περιέγραφαν αργότερα
στα παιδιά τους, ήταν απ' τη μια γεμάτοι χαρά, αλλά απ' την άλλη
γεμάτοι αγωνία για το μεγάλωμά τους. Γιατί όλα αυτά ήταν
περισσότερα απ' όσα ζήτησαν. Όμως, υπήρχε και κάτι ακόμα.
Ακούστε. Η Ελευθερία θυμάται χαρακτηριστικά να της λέει η μαμά
της, πως τους πρώτους μήνες γινόταν ένας πανικός. Μπιμπερό,
πιπίλες, πάνες, ξενύχτι, χαμός. Και, ενώ η ίδια ήταν ένα πραγματικό
ζουζούνι που δεν είχε στασιό, ο Αλέξης ήταν το "επιπλάκι του σπιτιού"
που, όπου και αν τον έβαζες καθόταν ήσυχος στριφογυρίζοντας ένα
μπαλάκι. Ενώ αυτό ήταν βολικό για τους γονείς καθώς είχαν τόσα
παιδιά να φροντίσουν, μετά από ένα σημείο άρχισε να γίνεται
ανησυχητικό. Καθώς οι μήνες περνούσαν, παρατήρησαν και κάποιες
άλλες περίεργες αντιδράσεις ή ελλείψεις στη συμπεριφορά του
αγοριού. Για την ακρίβεια, ο Αλέξης δεν "γυρνούσε" στο άκουσμα του
ονόματός του, απέφευγε να κοιτάζει τους άλλους στα μάτια και
προτιμούσε να παίζει με παιχνίδια παρά με ανθρώπους. Όλα αυτά
προβλημάτισαν τους γονείς και, αφού συμβουλεύτηκαν πολλούς
ειδικούς, δόθηκε η διάγνωση : AYTIΣΜΟΣ. Μια άγνωστη ως τότε λέξη,
που από εκεί και πέρα έγινε για αυτούς τρόπος ζωής. Αργότερα
ήρθαν κι άλλα. Μια καθυστέρηση στην ομιλία του. Σχεδόν απουσία. Η
Ελευθερία θυμάται όταν της τα διηγούνταν όλα αυτά η μαμά της, να
της λέει επίσης για ένα όνειρο που κάθε βράδυ επαναλαμβανόταν.
Έβλεπε τον Αλέξη όχι μόνο να μιλάει, αλλά να της λέει Σ' ΑΓΑΠΩ, ενώ
ο Αλέξης δεν είχε μιλήσει ποτέ και δεν ήξερε καν αν θα μιλούσε. Μια
απόδειξη ότι τα όνειρα όταν τα πιστεύεις και τα επιθυμείς πολύ,
πραγματοποιούνται είναι αυτή: ο Αλέξης στα τέσσερά του χρόνια
ξεστόμισε την πρώτη του λέξη...μπαμά! Δεν ήταν μαμά, ούτε σ' αγαπώ,
αλλά ποιος νοιάζεται; Η αγάπη ήταν εκεί. Η Ελευθερία θυμάται
104