Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 102

ακόμη μια φορά πιο βαθιά …
Ήταν πλέον για αυτόν τρόπος ζωής. Έτσι είχε μάθει και αυτό δεν
μπορούσε να αλλάξει όσο πόνο κι αν ήξερε ότι προκαλούσε στους
γύρω του αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν ο πιο έξυπνος
άνθρωπος που θα μπορούσα να έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Ήταν
καταπληκτικός ακροατής μα ακόμη πιο υπέροχος ομιλητής. Όταν
μιλούσε θα είχε κάτι να σου πει το οποίο θα σε προβλημάτιζε και θα
σε έβαζε σε σκέψεις. Ένας άνθρωπος πολύ διαβασμένος για τα θέματα
που τον ενδιέφεραν. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο τρόπος ζωής του καθώς
και η γνώση που άντλησε αυτός και η γύρω του από αυτήν. Πίστευε
στα μεταφυσικά γεγονότα και τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν
δωδεκαθεϊστής. Παρόλα αυτά είχε κάνει τατουάζ ένα σταυρό που μέσα
έλεγε «Άννα». Ήταν για μένα και για την γιαγιά μου όπως είχε πει στον
μπαμπά μου. Με αγαπούσε πολύ κι ας μην με γνώριζε τόσο καλά, κι
ας μην είχαμε καθημερινή επαφή. Ήμουν το πρώτο του ανιψάκι και
παιδί του μικρού του αδερφού, που τόσα του είχε προσφέρει
απλόχερα ως το τέλος. Και τον μπαμπά μου τον αγαπούσε όσο
κανέναν άλλο στον κόσμο αυτό. Πάντα ήθελε να το προστατεύει και να
τον προσέχει από τις κακοτοπιές για να μην γίνει σαν αυτόν. Πολλές
φορές μιλούσαν για ώρες χωρίς να καταλαβαίνουν πως ο χρόνος κυλά
και μαζί του κυλά και η ζωή μας. Μια στιγμή φτάνει για να αλλάξουν
τα πάντα λένε πολλοί. Και εκείνοι είχαν χώρια και μαζί πολλές
στιγμές. Πάντα επιδίωκαν για τις περισσότερες γιατί γνώριζαν το τέλος
απ την αρχή… Άπλα δεν το περίμεναν τόσο γρήγορα.. «Τάκης
Ατταλιώτης ετών 44
27-1- 1971 16-1-2016».
Ένα καυτό δάκρυ νιώθω να κυλά στο μάγουλό μου κάνοντας αυτές τις
σκέψεις και άλλες πολλές. Σκέφτομαι αυτά που ήθελα από πάντα να
τον ρωτήσω. Αυτά που ήθελα να μάθω, να του πω, να ακούσω όμως
δεν πρόλαβα. Τις στιγμές που ήθελα εγώ να έχω μαζί του και να τις
έχω κρυμμένες σε μια μικρή γωνιά της καρδιάς μου. Αυτά που θα
κάναμε μαζί. Ξέρω πως κει εκείνος θα ήθελε πολλά όμως δεν
κατάφερε να τα ικανοποιήσει λόγο των συνθηκών. Θυμάμαι την
τελευταία φορά που τον είδα… ήταν εκεί έξω από το σπίτι του μόνος
και με περίμενε. Ήξερε πως θα πάω και με περίμενε. Θα μπορούσε
να περιμένει εκεί για χρόνια ολόκληρα όπως και έκανε προκειμένου
να με δει φευγαλέα λίγα λεπτά. Λίγα λεπτά για να εκφράσει
συναισθήματα χρόνων. Και γω απλώς τον κοιτούσα σαν ένα ξένο που
όμως τον γνώριζα πολύ καλά και μας ένωναν τόσα πολλά. Αυτή η
αγάπη που ένιωθα μέσα μου να ξεπετάγεται την στιγμή που τον
αντίκρισα. Εκατοντάδες ερωτήσεις πηδούσαν μέσα στο κεφάλι μου την
ώρα που τον αγκάλιαζα και ένιωθα τα ταλαιπωρημένα και αδύναμα
102