101
επήρεια ναρκωτικών σπάει μια τζαμαρία και συλλαμβάνεται , με αποτέλεσμα να μπει για πρώτη φορά στην φυλακή για τρία χρόνια . Τρία ολόκληρα χρόνια τα οποία φάνηκαν σαν αιώνες για αυτόν και για τους δικούς του ανθρώπους . Τρία ολόκληρα χρόνια ο ένας μακριά από τον άλλο . Πόνος , θλίψη και απογοήτευση πλανιόνται στον αέρα . Στον πρώτο χρόνο που βρίσκεται στην φυλακή λόγο της έλλειψης αλλά και της πίεσης που νιώθει μέσα του , αρχίζει να χαρακώνει τα χέρια του από τον ώμο του , ως τον λεπτό γεμάτο βραχιόλια καρπό του . Μεταφέρεται στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα που τα σημάδια τους θα μείνουν για πάντα να του θυμίζουν κάτι από το μακρινό παρελθόν του , κάθε φορά που θα τα κοιτά . Να του θυμίζουν πράγματα που έκανε και δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο ώστε να τα αντιστρέψει …. Πράγματα χαραγμένα και αναλλοίωτα στον χρόνο και στην μνήμη του που θα του παίζει άσχημα παιχνίδια . Και με τα δύσκολα και με τα εύκολα ο καιρός πέρασε και έφτασε η ημέρα της αποφυλάκισης του . Και οι άνθρωποι που τον αγαπούσαν βαθιά και αληθινά ήταν εκεί να τον περιμένουν . Στο ίδιο σημείο που ήταν και κάθε Τρίτη και Πέμπτη στο επισκεπτήριο . Αριθμός 1266 . Ένας αριθμός που πολύ καλά θα θυμάται ο μπαμπάς μου για την υπόλοιπη ζωή του . Ο μπαμπάς μου παντρεύεται την μαμά μου και έρχονται να μείνουν μόνιμα στο πατρικό της . Για αυτό του νοικιάζει ένα σπιτάκι μιας και δεν έχει πια την δυνατότητα να τον φιλοξενεί και να τον έχει κοντά του . Εκείνος ξαναβρίσκει παλιές παρέες και νέες γνωριμίες με όχι και πολύ αξιόλογα άτομα . Η σπιτονοικοκυρά του έπειτα από αρκετό καιρό καταλαβαίνει την ιδιαιτερότητα του θείου και τον διώχνει απ το σπίτι . Ο μπαμπάς μου πια αγανακτισμένος και ψυχικά καταβεβλημένος μιας και ήταν ο μόνος που βοηθούσε πλέον , τον αφήνει στον δρόμο για μερικές εβδομάδες και έπειτα του αγοράζει ένα δικό του σπίτι . Ο θείος μου μπορεί να είχε κάνει κάποιες λανθασμένες επιλογές αλλά ήξερε να εκτιμήσει και να ευχαριστήσει για σωστές πράξεις και συμπεριφορές . Ήταν ευγνώμον στον πατέρα μου για αυτή του τη χειρονομία μιας και ήταν το μοναδικό του στήριγμα , τον αγαπούσε και τον υπολόγιζε . Και για τον μπαμπά μου ήταν η μόνη του ρίζα εκτός από εμάς . Αν τον έχανε θα ένιωθε μετέωρος στον κόσμο . Του είχε δώσει ότι είχε και δεν είχε ψυχολογικά αλλά και υλικά . Τον αγαπούσε πάρα πολύ και ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για εκείνον – όπως και έκανε . Ο θείος μου έκανε πολλές φορές απόπειρα για απεξάρτηση και κατάφερνε να αντέξει από έξι μήνες έως και ενάμιση χρόνο όπως είχε σε όλους μας αποδείξει . Και πάνω που όλοι πίστεψαν ότι τα κατάφερε εκείνος κύλησε για