134
της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη . Το ομοίωμά μου με ανοιχτά τα χέρια , σαν να ευλογώ την πόλη , κρατώντας έναν σταυρό στο δεξί χέρι και στο άλλο ένα βιβλίο ανοιχτό . Στην άλλη πλευρά της μεγάλης πόλης , με τεράστια γράμματα , στο άλλο βουνό , το όνομα της πόλης . Και εγώ τί κάνω σε αυτήν την πόλη ; Όσο και να μαντέψετε δεν θα το βρείτε . Παίρνω ένα F16 και πετάω πάνω από την πόλη κάνοντας ελιγμούς που κόβουν την ανάσα . Αφήνω την αγαπημένη μου πόλη και πάω στην Ελλάδα , στην Αθήνα , στο Περιστέρι και κάθομαι σε ένα παγκάκι και περιμένω το άτομο που όταν πρωτοείδα , έχασα το μυαλό μου . Περιμένω , περιμένω . Α ! να εκεί κάτω είναι . Την παίρνω μια αγκαλιά και την φιλάω σαν να ήταν η πρώτη φορά . Μετά πηγαίνουμε στην παραλία βλέποντας το ηλιοβασίλεμα . Και δίπλα από τον ήλιο ένα καράβι με τα άσπρα πανιά , που ο αέρας κυματίζει , ένα δελφίνι , τα παραδεισένια Μεσογειακά νερά που όλο θαύματα κρύβουν . Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τα καταγάλανα μάτια της που μου θυμίζουν τον γαλάζιο ουρανό με τον λαμπερό ελληνικό ήλιο , το ξαπλωμένο στην άμμο κορμί της , που αντανακλά το φως του ήλιου . Και όσο πιο κάτω έπεφτε ο ήλιος τόσο και πιο κοντά έρχονται τα μάτια της . Και όταν κατέβηκε ο ήλιος τα χείλια μας ενώθηκαν και πάλι . Τα αστέρια από πάνω μας λαμπερά και φωτεινά , η σελήνη λαμπερή πιο πολύ από ποτέ . Η μαγεία του διαστήματος έκανε τη στιγμή ακόμα πιο ξεχωριστή . Και όταν το φιλί τελείωσε εμφανίστηκαν από το πουθενά δέντρα , βουνά , πουλιά στον αέρα και εμείς στην κορυφή του μεγαλύτερου βουνού βλέποντας την επόμενη μέρα να έρχεται με νέες περιπέτειες … Ξαφνικά όλα δονούνται και ακούγεται ένα κουδούνι . Εκείνη την στιγμή καταλαβαίνω ότι είμαι στο σχολείο , που έχει μόνο θρανία , στυλό , τετράδια και μαθητές , που το μόνο που τους νοιάζει είναι αν λείπει κανένας καθηγητής . Φαντάζεστε όλα αυτά σε 5 λεπτά . Μακάρι να κρατούσε περισσότερο .