‘... Τόσα συναισθήματα ...’ Ήταν πολύ δυνατό όλο αυτό και πώς να το ξεπεράσω ; Ξήγα να αφήσω το τετράδιο κάτω αλλά πριν προλάβω να το αφήσω άκουσα κάτι ... Εσυχία ... ‘ Το νερό σταμάτησε . Μόνο η αναπνοή μου και ...’ Αύρισα ξαφνικά από φόβο και ντροπή κι εκεί καθόταν .. ‘... εκείνου . Η αναπνοή εκείνου .’ Βεν μιλήσαμε , δεν αρθρώσαμε ούτε λέξη μέσα σε αυτά τα λίγα λεπτά ησυχίας , απλά κοιταζόμασταν . Ρο πρόσωπό του δεν έδειχνε κανένα συναίσθημα αλλά μόλις κοίταξα στα μάτια του , κατάλαβα ποιος ήταν ο ποιητής . Γκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβα , μέσα από αυτά που είχα διαβάσει , όλα όσα ένιωθε . Νργή , φόβο , λύπη , μα πάνω απ ‟ όλα … πόνο . Θαι σε κλάσματα δευτερολέπτου έκανα κάτι που δεν περίμενα να κάνω , ούτε εκείνος το περίμενε . Έτρεξα ... Έτρεξα και τον αγκάλιασα . Έκλεισα τα μάτια μου και τον κράτησα τόσο σφιχτά λες και βασιζόμουν απάνω του ... Ιες και θα με έζωσε , πριν πέσω ... Ρον ξάφνιασα , γι αυτό και τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν ακίνητος , αλλά μόλις συνειδητοποίησε τι γινόταν , με ξάφνιασε εκείνος με τις πράξεις του . Κε αγκάλιασε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τον αγκάλιασα κι εγώ . Ώυτό ήταν . Ώυτό χρειαζόταν κι αυτό χρειαζόμουν . Θι αυτό κάναμε μόνο . Βεν μιλήσαμε . Ρα λόγια θα ήταν ψίθυροι , μπροστά στις κραυγές των πράξεών μας . Κόνο αυτό κάναμε . Ώπλά αγκαλιαστήκαμε , χωρίς περιττά λόγια ... Θαι δεν το μετανιώνω ούτε λίγο ... Βιότι εκείνη την στιγμή ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν και δεν χρειαζόμασταν τίποτα άλλο . Νύτε εκείνος , ούτε εγώ . Κόνο αυτό .
98