Γι ’ αυτό τώρα σου λέω , άσε με να σε μισήσω . Να σε μισήσω πολύ . Θα σε ρώταγα αν θες , μαζί , αλλά ... Είμαι αποφασισμένος . Θα με μισήσεις όσο κι εγώ . Και κάθε μέρα που περνάει σε μισώ όλο και πιο πολύ . Εσύ θα είσαι το βραβείο της νίκης μου . Και ότι έρχεται μαζί σου . Θα το μισήσω μέχρι το τέλος . Εσύ , εσύ , εσύ . Κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου . Το σώμα σου , που θα λικνίζεται μαζί με το δικό μου στο ρυθμό της μουσικής . Της δικιάς μας μουσικής . Στο κεφάλι μας . Η καρδιά σου , που θα χτυπάει μόνο για ‘ μένα . Οι σκέψεις σου , που θα περιέχουν εμένα . Οι χτύποι της καρδιάς σου , που θα αυξάνονται όταν θα με βλέπεις . Το μυαλό σου , που θα είναι γεμάτο με εικόνες του προσώπου μου και των ποδιών μας όταν είμαστε ξαπλωμένοι . Ξαπλωμένοι στον καναπέ βλέποντας ταινίες ή ξαπλωμένοι στο κρεβάτι , όταν παίζω με τα μαλλιά σου και νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου ενώ σου τραγουδάω άσματα για το πόσο σε μισώ και ότι το μίσος μου για ‘ σένα είναι ατελείωτο . Έλα λοιπόν , μαζί , και μη μ ’ αφήνεις μόνο μου . Μίσησέ με κι εσύ . Γιατί εγώ σε μισώ . Σε μισώ . Σε μισώ . Σε αγαπώ .» ‘ Ποιος κατάφερε να γράψει κάτι τέτοιο ; Μήπως ...; Όχι , αποκλείεται , δεν θα έγραφε κάτι τέτοιο ...’ Γίχα μείνει άφωνη . Ήθελα να διαβάσω κι άλλο . Άνοιξα , λοιπόν , στη μέση του τετραδίου να δω μήπως υπάρχει κι άλλο . Θαι όντως υπήρχε . Ένα ποίημα πολύ πιο μικρό με έναν , ακόμα , ιδιαίτερο τίτλο : « Θαίγομαι » Θαι ο συγγραφέας του ποιήματος έλεγε ... « Καίγομαι , καίγομαι , καίγομαι . Αυτό κάνω όταν είμαι κοντά σου . Αναστατώνομαι . Δεν ξέρω γιατί .
96