άστεγος . Βεν είχε ούτε φαγητό , ούτε σπίτι . Δητιάνευε για να ζήσει … Βεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν αυτός ! Ήταν σχεδόν αδύνατον . Ώυτός , που ήταν ο κολλητός μου από το Αυμνάσιο μέχρι το Ιύκειο . Ώλλά μετά χαθήκαμε , όπως συχνά τα φέρνει η ζωή . Βεν άντεξα και αναφώνησα το όνομά του . Πήκωσε το κεφάλι του να με αντικρίσει και μόλις με είδε το ξαναχαμήλωσε , κοιτώντας ξανά το πεζοδρόμιο . Γίχα παγώσει , κυριολεκτικά και μεταφορικά . Βεν ήξερα τι να κάνω ή τι να πω , ώσπου μίλησε αυτός . « Γδώ δουλεύεις ;» είπε δείχνοντας με το κεφάλι του το κτίριο απέναντι . Έγνεψα καταφατικά . « Πε βλέπω πολύ συχνά ». Βεν ήξερα τι να πω . Λτρεπόμουν που ποτέ δεν τον πρόσεξα τόσο καιρό . « Θατάφερες τελικά να κάνεις αυτό που ονειρευόσουν ;» Έδειχνε να είναι πιο άνετος από `μένα . Ξάντα ήταν πιο άνετος από εμένα . Έγνεψα ξανά . « Γσύ ;» η λέξη βγήκε αυθόρμητα από το στόμα μου , χωρίς να το συνειδητοποιήσω . « πως βλέπεις προσπαθώ ! Βυο χρόνια τώρα είμαι άνεργος … αλλά προσπαθώ …» Ρον λυπόμουνα κι ας ήξερα ότι ήταν λάθος . Ξροσπαθούσα να τον θυμηθώ στο Αυμνάσιο και μετά στο Ιύκειο , και στο μυαλό μου ερχόταν μόνο η ανάμνηση του χαμογελαστού και έτοιμου , πάντα για καβγά , παιδιού . «… Έχω μια ιδέα ! Αιατί δεν έρχεσαι το μεσημέρι για φαγητό στο σπίτι μου ; Ε γυναίκα μου θα χαρεί πολύ να σε γνωρίσει », είπα . Έδειχνε να το σκέφτεται και μετά βλοσυρός κούνησε αρνητικά το κεφάλι του . Ήξερα κι εγώ πως ήταν λάθος .
89