και αν ήταν αυτό , αυτό που με έφερε στα όρια μου ήταν όταν κατέβαζαν το φέρετρό σου μέσα στο χώμα . Αια μέρες μετά από την κηδεία δεν ήμουν ο εαυτός μου . Ξλέον δεν γέλαγα , ούτε έβγαινα έξω , ούτε μίλαγα σε κανέναν , ούτε ζωγράφιζα , ούτε χόρευα , απλά καθόμουν μουδιασμένη στο κρεβάτι μου και κοίταζα το ταβάνι . Ρο μόνο που ήθελα ήταν να περάσει ο καιρός και να μου πουν ότι όλο αυτό ήταν μια κακόγουστη φάρσα και ότι ήσουν ακόμη ζωντανός . Πτους υπόλοιπους φαινόταν λες και είχα κατάθλιψη ». « Κε το καιρό ευτυχώς άρχισα σιγά σιγά να ξαναγίνομαι ο εαυτός μου και να ξανακάνω πράγματα που έκανα και παλιότερα . Έχει περάσει καιρός από τότε . Ώκριβώς ένας χρόνος για την ακρίβεια ». Ένας μεγάλος , αργός και βασανιστικός χρόνος .« Πήμερα αποφοίτησα και εγώ από το λύκειο . Πτη εκδήλωση είχαν κάνει αφιέρωση και σε σένα . Ώκριβώς πριν από έναν χρόνο σε έχασα ». Ε μέρα την φόβιζε εδώ και καιρό και φυσικά μετά δεν βγήκε έξω με φίλους , αλλά ήταν περήφανη με τον εαυτό της , γιατί κατάφερε και άντεξε ολόκληρη την μέρα αλλά και στην αφιέρωση που του έκαναν . Θι ακόμα πιο πολύ που κατάφερε και ήρθε να τον δει και δεν άφησε τον φόβο της να επικρατήσει . « Πυγγνώμη που δεν ήρθα νωρίτερα , αλλά δεν νομίζω ότι θα το άντεχα . Κε έπεισε να έρθω εδώ ο Ξαναγιώτης . Ρον γνώρισα λίγους μήνες μετά τον θάνατό σου και μπορώ να πω ότι με βοήθησε να ξαναγίνω αυτή που ήμουν . Κε πίεζε εδώ και κάνα δυο μήνες να έρθω αλλά τώρα αισθανόμουν έτοιμη ». Ήταν στ ‟ αλήθεια πολύ ευγνώμων στον Ξαναγιώτη . Ών δεν την πίεζε τόσο καιρό και αν δεν βρισκόταν δίπλα της , υπήρχε περίπτωση να πέρναγε άλλος ένας χρόνος ώσπου να ξαναγίνει ο εαυτός της ή ώσπου να επισκεφθεί τον αδερφό της για πρώτη φορά μετά την κηδεία του . Μαφνικά , τα συναισθήματά της έκαναν στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και ένα τελευταίο δείγμα θυμού απελευθερώθηκε , το όποιο όμως έπειτα ακολούθησε ένα νέο κύμα δακρύων . « Αιατί μας άφησες ; Αιατί δεν προσπάθησες λίγο παραπάνω ; Κου λείπεις , δεν νομίζω ποτέ ότι θα ξεπεράσω τον θάνατό σου
74