σηκώνεται βασανιστικά αργά και τα κατάμαυρα μαλλιά της πηγαίνουν αυτομάτως πίσω . Ζεέ ! Ρο αναμμένο τσιγάρο περιζώνεται από τα ζαρωμένα ξεθωριασμένα χείλη της , που το κρατούν σφιχτά , σαν την τελευταία ελπίδα που προσπαθεί να σώσει . Ε έκφρασή της απελπισμένη . Τρειάζεται βοήθεια , βοήθεια που δεν ξέρει πως χρειάζεται ή δεν ξέρει πώς να τη ζητήσει . Σαίνεται να πονάει τόσο , που πονώ κι εγώ μαζί της , Ρα μάτια της κόκκινα και μισόκλειστα . Γίχα ξαναδεί κόκκινα μάτια σε ταινίες με βρικόλακες , μα από μικρή μου έλεγαν πως στα έργα όλα είναι ψέματα . Ρώρα τα κόκκινα μάτια τα βλέπω μπροστά μου , μα δεν παρεμβάλλεται καμία οθόνη τηλεόρασης ή σινεμά και δυστυχώς ξέρω πως δεν πρόκειται για κανένα κόλπο με σάλτσα ντομάτας . Ε ένταση της μουσικής όσο κυλάει η ώρα , δυναμώνει επικίνδυνα , με αποτέλεσμα να νιώθω ένα βουητό μέσα μου και τη καρδιά μου να δονείται . Ρα κορίτσια φορούν αποκαλυπτικά φορεματάκια , φανερώνοντας σημεία του σώματός τους που άνετα προκαλούν ένα μεθυσμένο έφηβο . Ξερπατώ βαριεστημένα προς τη κουζίνα του σπιτιού και κλείνω μηχανικά τη πόρτα πίσω μου . Ρα χείλη μου διψασμένα και ξερά αναζητούν απεγνωσμένα ένα ποτήρι κρύο νερό . Θάθομαι ανακουφισμένα στη πρώτη καρέκλα που βρίσκω και ξεφυσώ δυσανασχετώντας . Ρο απογοητευμένο βλέμμα μου σκοντάφτει απρόσεχτα σε ένα ζευγαράκι που φιλιέται σαν να μην υπάρχει αύριο . Λτρέπομαι που παρευρίσκομαι σε μία τόσο προσωπική τους στιγμή , μα η ιδέα να ξαναβγώ εκεί έξω μοιάζει ακατόρθωτη . Ξροσπαθώ να μην κάνω θόρυβο . Κακάρι να μπορούσα να γίνω και αόρατη . Αια καλή μου τύχη , πάνω στο τραπέζι υπάρχει φαγητό . Ιιμοκτονώ . Αι ‟ αυτό ανοίγω περήφανα τη παλάμη μου , εξασφαλίζοντας μια χούφτα πατατάκια . Κα τί κάνω εδώ μέσα ; Βεν ανήκω εδώ . Βεν θέλω να ανήκω κι η Ηόλη , η κολλητή μου , το ξέρει . Στάνω στη πόρτα της κουζίνας αποφασισμένη να φύγω από εδώ μα το κουδούνι χτυπάει και οι φωνές που τόση ώρα ηχούσαν σε όλο το σπίτι διακόπτονται . Ρώρα το μόνο που ακούγεται είναι ψίθυροι .
63