χτυπάνε και γίνονται σταγόνες , γίνονται αφρός . Θι ύστερα ξύλο , πλαστικό και ύφασμα συντρίμμια μιας ζωής κυνηγημένης να πλέουν στη γαλάζια απεραντοσύνη στο σκοτάδι της ημέρας και στο φως της νύχτας , μιας ζωής χαμένης σε φωνές κι εκρήξεις Θι ύστερα οι άνθρωποι , απομεινάρια μιας άλλης ζωής , να στέκουν ακίνητοι και παγωμένοι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα
Θι ύστερα οι στιγμές , χαρές και λύπες χαραγμένες στων γκρεμών τα βράχια να φωνάζουν μέσα στη σιωπή για την ειρήνη που χάθηκε για την ελπίδα που έσβησε για την αγάπη που πνίγηκε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα
37 . Ο ΠΙΟ ΔΤΚΟΛΟ ΔΡΟΜΟ , Μαρία καμπέλα και Βαρβάρα τυλιανάκη
Ν πιο δύσκολος δρόμος Ξερπατώ στα χνάρια του δρόμου της αγάπης Ν δρόμος είναι στενός και το μονοπάτι δύσβατο Ξολλοί ξέχασαν να αγαπήσουν μα μιλάνε για έρωτα Τωρίς να τον έχουν νιώσει Βεν έχουν νιώσει ή μάλλον δεν θέλησαν να νιώσουν Αιατί αγάπη σημαίνει πόνος και απόρριψη Αιατί ξέχασαν , πέθαναν χωρίς να θυμούνται Υυχές εγκλωβισμένες στο « φαίνεσθαι » και όχι στο « είναι ». Άνθρωποι δειλοί , ανίκανοι και φοβισμένοι μπροστά στη λέξη έρωτας
45