καθώς το μυαλό κι η καρδιά θα θυμούνται για πάντα . ταν έπεσε το βράδυ , με καλή συνεργασία , είχε απομείνει μία μόνο σκηνή , αυτή που ήταν στημένη πιο μακριά . Ξαρά την κούραση , προθυμοποιήθηκα να την αναλάβω εγώ . Έφτασα έξω από αυτήν κι τράβηξα τη σχισμή της ώστε να αποκαλυφθεί το εσωτερικό της . Κε μια γρήγορη ματιά δεν αντιλήφθηκα κανέναν μέσα , κοιτώντας όμως λίγο πιο προσεχτικά , συνειδητοποίησα πως κάποιος απέναντί μου , βρισκόταν κάτω από πολλές κουβέρτες και σκεπάσματα . Ξλησίασα διστακτικά με κοφτά , αργά βήματα λίγο πιο κοντά κι μίλησα στα Ώγγλικά . Ε καρδιά μου χτυπούσε δυνατά κι ακανόνιστα . Σοβόμουν , απλά δεν ήξερα το γιατί . Ν άνθρωπος που στεκόταν εκεί , ακούνητος κι έβλεπα μόνο τη μορφή του , η οποία αντανακλούνταν πάνω στο ύφασμα της σκηνής , άρχισε να γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου . Έκλεισα τα μάτια , περιμένοντας κι δίνοντας του χρόνο να ολοκληρώσει την κίνηση του κι έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα , αφού αισθάνθηκα ένα κάψιμο πάνω από το κεφάλι μου κι μια βαριά ανάσα να λικνίζεται στο γρήγορο ρυθμό της καρδιάς μου , άνοιξα τα μάτια μου κι τον είδα εδώ ... Βυο μεγάλα , μελί μάτια , να με κοιτάζουν με αγάπη κι στοργή , με μια δόση μελαγχολίας κι με ένα βλέμμα απλανές σαν τότε , που μέσα του χανόμουν κι έβρισκα τον κόσμο μου . Μαναέκλεισα τα μάτια μου και βυθίστηκα στις σκέψεις μου . Ώυτή τη φορά , μετά από πολλά χρόνια , τις άφησα να με παρασύρουν , να με ταξιδέψουν στην αγκαλιά του και να με αφήσουν εκεί . Μαναέκλεισα τα μάτια μου και βρέθηκα , μέσα Ρου ...
227