άρχισα να ετοιμάζω τα χαρτιά που ήταν απαραίτητα για την υιοθεσία του μικρού . Γγώ κι ο Ώνδρέας συμπληρώναμε τα απαραίτητα κριτήρια , οπότε μετά από λίγες ημέρες ο Άγγελος ήρθε σπίτι μας . Κόλις μπήκε στο διαμέρισμα , το αθώο βλεμματάκι του στράφηκε στη φωτογραφία που υπήρχε επάνω στην τραπεζαρία , με τον Ώνδρέα να βρίσκεται πάνω στο καράβι . Ρότε ο Άγγελος , έτρεξε μπροστά της κι αναφώνησε μια λέξη , η οποία με έκανε να συγκινηθώ κι να ξεσπάσω σε λυγμούς . Γίπε “ μπαμπά ”. Ρου έλειπε . Γίχε να τον δει μέρες . Θι σε εμένα έλειπε . Ρις πρώτες ημέρες επικοινωνούσαμε συχνά , όμως τον τελευταίο καιρό οι επαφές μας αραίωσαν , ώσπου διακόπηκαν τελείως . Ρα πράγματα στη Πυρία ήταν δύσκολα . Βεν ήξεραν πότε θα επέστρεφαν . Ν Ώνδρέας το γνώριζε αυτό κι για αυτό είχε αποφύγει να μου πει όταν τον είχα ρωτήσει πριν φύγει . Ώνησυχούσα τόσο πολύ . Θάθε μέρα που περνούσε κι δεν είχα νέα του , έχανα κι ένα κομμάτι από τη ζωή μου . Νι ζεστέ αγκαλιές του Άγγελου , όμως , πάντα αναπλήρωναν το κενό . Αια πόσο ακόμη όμως ;;; Γίχε περάσει ήδη ένας μήνας κι δε γνώριζα τίποτα για τον Ώνδρέα . Ρο κενό μέσα μου είχε πλέον πάρει διαστάσεις απειλητικές κι μέρα με τη μέρα έσβηνα με τη σκέψη του στο μυαλό μου . Έτσι , αποφάσισα να πάω η ίδια στο σώμα που υπηρετούσε κι να ζητήσω πληροφορίες για την αποστολή του . Γκεί μου είπαν πως είχαν σταλεί έξι πλοία , εκ των οποίων τα δύο είχαν βυθιστεί κι άλλα δύο είχαν χάσει κάθε επαφή με τα κεντρικά . Κέσα στο ένα αγνοούμενο πλοίο ήταν κι ο Ώνδρέας . Ρα πάντα γύρω μου σκοτείνιασαν .... Μύπνησα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου κι ταράχθηκα .. Ρα λόγια που είχα ακούσει πριν από λίγο , αντηχούσαν μέσα στο κεφάλι μου κι κάρφωναν την καρδιά μου . Κάτωνα ... “ Ν Ώνδρέας Πτρατηγός είναι αγνοούμενος ”. Ώυτή η φράση έγινε εφιάλτης μου . Ξόναγα , έκλαιγα , ούρλιαζα . Νι νοσοκόμες έτρεξαν στο δωμάτιο από όπου ακούγονταν οι φωνές , οι δικές μου φωνές , κι κάρφωσαν στην κοπέλα που βρισκόταν πεσμένη στο πάτωμα έχοντας σπασμούς , μία βελόνα .
223