Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 220

-Θα μιλάω όπως θέλω. Εσύ με αναγκάζεις να φωνάζω με αυτά που λες. Μάλιστα δεν
το κάνεις αυτό μόνο τώρα, μόνο σήμερα, το κάνεις καθημερινά και συνέχεια.
Κατάλαβε πως δεν θέλω να ασχοληθώ με την μουσική, δεν θέλω να γίνω μουσικός,
δεν θέλω να γίνω σαν και σένα.
-Πάψε! Μην μιλάς άλλο.
Φώναξε τόσο δυνατά που ένιωθε τις φωνητικές του χορδές έτοιμες να σπάσουν. Είχε
θυμώσει υπερβολικά με την αυθάδεια της κόρης του και κυρίως με τα λόγια της. Δεν
άντεχε να κάνει περαιτέρω υπομονή. Φανέρωνε πλέον τον θυμό του, τον πόνο και την
θλίψη του. Οδηγούσε νευρικά, μιλούσε δυνατά, μιλούσε τόσο σκληρά όσο και εκείνη.
Δύο οργισμένες ψυχές μιλούσαν και δυστυχώς έλεγαν λόγια που δεν εννοούσαν.
-Ό,τι θέλω εγώ θα κάνω. Εσύ φωνάζεις τώρα και μου λες να σταματήσω να μιλάω,
μου λες τι να κάνω σαν να είμαι κανένα μωρό.
-Φέρεσαι σαν μωρό όμως.
-Γιατί γνωρίζεις πως φέρονται τα μωρά; Βίωσες τα βρεφικά μου χρόνια; Απ’ όσο
γνωρίζω δούλευες τα απογεύματα, τα βράδια, ακόμη και μεσημέρια σε μουσικά
κέντρα για να βγάζεις ψίχουλα. Τα πρωινά φυσικά κοιμόσουν. Άρα πού χρόνος για
εμένα; Πού χρόνος για το σπίτι σου, για την οικογένειά σου;
-Σε μεγαλώσαμε εγώ και η μητέρα σου με αγάπη και στοργή δίνοντάς σου τα πάντα.
Εσύ όμως έγινες ένα κακομαθημένο που δεν είναι ευχαριστημένο με τίποτα και δεν
ξέρει να εκτιμάει.
-Καλύτερα κακομαθημένη παρά άχρηστη σαν και σένα.
-Ντρέπομαι τόσο πολύ για εσένα. Δεν είσαι δικό μου παιδί.
-Μακάρι να μην ήμουν δικό σου παιδί… Μπαμπά πρόσεχε!
Η Ελπίδα ούρλιαξε. Εκείνος οδηγούσε σαν παράφρων. Τα θαλασσιά του μάτια είχαν
θολώσει από θυμό και από λύπη. Δεν θυμόταν τον εαυτό του ποτέ άλλοτε σε τέτοια
κατάσταση. Τώρα ήταν που γινόταν η δυσάρεστη έκρηξη χρόνιων βασανισμένων
συναισθημάτων. Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος. Αν ήξερε το τέλος ίσως επιδίωκε με
όλες του τις δυνάμεις να μην ήταν σε αυτή την κατάσταση. Αν ήξερε το τέλος ίσως
να προστάτευε εκείνη και τον εαυτό του. Αν ήξερε το τέλος ίσως προσπαθούσε να
δείξει στην κόρη του την αγάπη του και όλα τα βαθιά του συναισθήματα. Αν ήξερε το
τέλος ίσως να μην έλεγε αυτά τα λόγια:
-Αν τρακάρω εσύ θα φταις.
Πέρασαν ελάχιστα δευτερόλεπτα. Παραβλέπει το χαρακτηριστικό σήμα του STOP.
Ένα άλλο αυτοκίνητο προχωράει στον κάθετο δρόμο. Η Ελπίδα τσιρίζει. Δεκάδες
κορναρίσματα ηχούν. Πατάει το φρένο αλλά μάταια. Η σύγκρουση θα ήταν
θανάσιμη...