κάλεσα και αυτόν το απόγευμα . ΐγαίνοντας από το παντοπωλείο , συναντάω την κυρία Ώγαθή . Θαι αυτή γυναίκα μάλαμα ! Κόνο που , αυτήν τη φορά , δε μου είπε « μαλαματένια λόγια ». -Άρτεμις τρέξε ! Ξριν λίγο με ειδοποίησε η ξαδέρφη της κουνιάδας του κουμπάρου μου και μου είπε πως είδε άτομα να προσπαθούν να παραβιάσουν την πόρτα του σπιτιού σου . Βεν ξέρω αν κατάφεραν να μπουν μέσα . Βεν είχα και κάποιο τηλέφωνό σου μάνα μου , να σε πάρω να στο πω νωρίτερα . Βεν πρόλαβα καν να την ευχαριστήσω , μπήκα άρον-άρον στο μικρό μου διθέσιο και έβαλα μπρος για τη μονοκατοικία μου στην οδό Θαλλιπάτειρας . Ξήρα στο μεταξύ τηλέφωνο την αστυνομία , για παν ενδεχόμενο . Ιόγω άγχους και βιασύνης όμως , καθώς έπαιρνα τη στροφή για το στενό μου , έπεσα πάνω σε μια αναθεματισμένη κολόνα της ΒΓΕ . Νύτε η πρώτη ήμουν και δυστυχώς ούτε η τελευταία . Ώπό κει και πέρα κενό . Ιείπουν κομμάτια από το παζλ , δεν μπορώ να σχηματίσω την πλήρη εικόνα . Ρο επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι είμαι εδώ . Γίμαι ; Ε παλιά αισθητική έχει κατεδαφιστεί και το περίτεχνο και κομψό αθηναϊκό σκηνικό που γνώρισα έχει καταρρεύσει . Ν τρόπος ζωής των ανθρώπων έχει αλλοιωθεί , δεν υπάρχουν πολλοί σαν τον κυρ Θώστα πια . Ρώρα κατανοώ πόσο θλιβερή είναι η πραγματικότητα . « Ρα πάντα ρεί » έλεγαν οι Ώρχαίοι ημών πρόγονοι , και από τότε όλα έχουν αλλάξει δραματικά . Ν σύγχρονος τρόπος ζωής έγκειται στον υλικό ευδαιμονισμό . Ρην πόλη τη ρημάζει η μονοτονία και η σαπίλα . Έχουμε « έγχρωμη TV , ασπρόμαυρη ζωή ». Ρι να την κάνω την έγχρωμη tv όμως , όταν τα υπόλοιπα είναι άχρωμα ; Νι αλάνες στις οποίες έπαιζα μικρή έχουν χαθεί σαν την Ώτλαντίδα . Ώυτή πάντως βρέθηκε , κάπου στον ΐόρειο Ώτλαντικό Φκεανό , ενώ οι αλάνες όσο πάει , χάνονται ολοένα και περισσότερο . Γίμαστε ανίδεα ανθρωπάκια τελικά , που κρυβόμαστε όσο καλά ξέρει να κρύβεται μια στρουθοκάμηλος . Γίμαστε ατίθασα άλογα , το οποία δαμάζονται όμως με μικρό χαλινάρι . Βε λέω , κι εγώ έχω αλλάξει . Βιαβρωτική η δύναμη του χρόνου και του χρήματος . Γιδικά του δευτέρου . Ν Ξλάτωνας είχε πει , « αυτό
205