Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 198

χρώματα , πολλή φασαρία , πολλά … και το κεφάλι μου είχε αρχίσει να πονάει . Θαι ήθελα να σταματήσω τις εικόνες που περνούσαν από μπροστά μου . Ε γυναίκα μου … θα ήξερε τι να κάνει τώρα για να με βοηθήσει . Ώλλά δεν υπάρχει πια . Κου είπαν ότι πέθανε . Ήμουν εκεί όταν το φέρετρο κατέβαινε στο χώμα , αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως ήταν εκεί μέσα η γυναίκα μου . ταν τους το είπα άρχισαν όλοι να με κοιτάζουν περίεργα . Θαι αυτό συνεχίστηκε για πολύ καιρό . Κετά σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί μου και εγώ σταμάτησα να τους μιλάω . Βεν τους ήθελα πλάι μου , αφού δεν καταλάβαιναν απλά πράγματα . Γγώ την « έβλεπα » συνεχώς να ασχολείται με τις δουλειές της , να φροντίζει εμένα και να ζωγραφίζει . Γίχα και αποδείξεις πως δεν είχε φύγει . Γίχε ζωγραφίσει δεκάδες νέους πίνακες και ήταν όλοι στο σπίτι μας , στο δωμάτιο που χρησιμοποιούσε για εργαστήριο . Ξως ήταν δυνατόν να συνέβαινε κάτι τέτοιο , οι άνθρωποι που « φεύγουν » δεν γυρίζουν έτσι απλά πίσω και συνεχίζουν τη ζωή τους . Βεν μπορούσα να σκέφτομαι άλλο . Ρο κεφάλι μου πονούσε τόσο πολύ που ήθελα να το χτυπήσω στον τοίχο για να σταματήσει . Ήθελα να πάψω να σκέφτομαι , να πάψω να πονάω , να σταματήσει αυτό το μαρτύριο . Ώλλά δεν με αφήνουν . Κόλις ακουμπάω τον τοίχο και αρχίζω να χτυπάω το κεφάλι μου πάνω του , έρχονται διάφοροι και δεν με αφήνουν και εγώ αναγκάζομαι να τους ακολουθήσω , να πάρω τα χάπια μου και να πέσω στο κρεβάτι μου . Θαι τότε σταματάω να σκέφτομαι . Θαι να βλέπω εικόνες . Κονάχα λευκό . Θαι φως που με τυφλώνει και δεν μπορώ να δω καθαρά τίποτα . Κετά γίνονται όλα θολά . Θαι δυσκολεύομαι να φωνάξω την αλήθεια για τη γυναίκα μου . Βεν μπορώ να φωνάξω : « Ε Ίριδα δεν είναι νεκρή κι εγώ δεν είμαι τρελός !»
198