δυστυχία απλώθηκε σε ολόκληρο το χωριό σαν μεταδοτική ασθένεια . Ρα πρωινά έγιναν τρομερά αφόρητα . Ε κατάθλιψη ήταν φανερή ακόμα και στη φωνή των αηδονιών , που κελαηδούσαν ένα λυπητερό ύμνο προς τιμήν του μικρού μαέστρου τους . Ρα βραδινά γλέντια κατάντησαν περισσότερο φορτικά , παρά ευχάριστα . Θανείς δεν τολμούσε να σηκωθεί και να παρασύρει και τους υπόλοιπους στη μέθη της γνωστής Θαλίνκα , τόσο εξαιτίας του σεβασμού τους προς το χαμένο παιδί , όσο και της επίγνωσης τους ότι κανένας δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί το ελαφροπάτημα του Έλγιοφ . Ρο καλοκαίρι επικρατούσε απόλυτη ησυχία . Ε εκκλησία του χωριού και ο ξύλινος σταυρός της δεν προσέφεραν σκιά σε κανέναν πλέον , παρά σε μύγες και άλλα ενοχλητικά παράσιτα . Ρο χειμώνα , η απόλυτη ησυχία του καλοκαιριού , μετατρεπόταν σε νεκρική σιγή . Θανένας δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους , κανένας δεν τραγουδούσε , κανένας δεν μιλούσε . Ώκόμα και τα αηδόνια , είχαν ήδη φύγει αναζητώντας ζεστασιά , αφήνοντας τους κατοίκους μόνους με τις σκέψεις και κάποιες ασθενείς ελπίδες . λοι νοσταλγούσαν τον μικρό Έγιολφ και τη θελκτική μουσική του αυλού του . Θανένας δεν ήξερε πως χάθηκε ή ακόμα χειρότερα που βρισκόταν . Ήταν λες και η γη άνοιξε και τον καταβρόχθισε . Θάποιοι είπαν πως τον είδαν να διασχίζει ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην Ώγία Ξετρούπολη , κάποιοι άλλοι είπαν πως γλίστρησε στο ποτάμι και πνίγηκε και κάποιοι άλλοι είπαν πως απλά … χάθηκε ! Γίδατε λοιπόν ; Κια τόσο μικρή αλλαγή , ένα απλό , ασήμαντο αγόρι , έφερε την κατάρρευση ενός ολόκληρου οικισμού . Ε εικόνα του αργόσχολου αγοριού που του άρεσε να παίζει μουσική κάηκε στις φλόγες και από τις στάχτες της αναγεννήθηκε το απαγορευμένο , απραγματοποίητο όνειρο ενός χωριού , που αδημονεί για την επιστροφή του Κεσσία του . Ζυμάστε τί είπα στην αρχή ; ¨Ρο μέλλον φαντάζει συχνά τόσο αβέβαιο . Ζα επιστρέψει ποτέ ο μικρός Έλγιοφ ; Γξαφανίστηκε στο μονοπάτι για την Ώγία Ξετρούπολη ; Έπεσε στο
169