Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 164

« Βεν θα στο συνιστούσα . Ών σε καρφώσει αγκάθι και χυθεί αίμα , αυτό θα μαρτυρήσει τη θέση μας σε Ώυτόν » « Ξοιος είναι τελικά Ώυτός , που δεν τολμάει κανείς να ξεστομίσει το όνομά του ;» του φώναξα αγανακτισμένη . Γκείνος απέμεινε να με κοιτάζει , χωρίς να μιλάει . « Γγώ είμαι ο Θύλιαν … εσύ είσαι η …» είπε μετά από αρκετά λεπτά « ΐάλερι …» Ώρχίσαμε να περπατάμε σιωπηλοί , όταν ξαφνικά η σκοτεινή αύρα που είχε μπει στο σπίτι μου εμφανίστηκε ξανά και αυτή τη φορά μου φάνηκε πως οι πιθανότητες να της ξεφύγω ήταν ελάχιστες . « Θρατήσου …» μου φώναξε ο Θύλιαν και τέντωσα το χέρι μου για να πιάσω το δικό του , μα όσο και αν προσπαθούσα στάθηκε αδύνατον , η δύναμη με τραβούσε μακριά του . Θοίταξα προς την σκοτεινή μεριά που με κύκλωνε απειλητικά και τότε διέκρινα μέσα της μια αντρική φιγούρα . Ν Θύλιαν δεν μπορούσε να με βοηθήσει γιατί αυτή η αντρική φιγούρα τον έσπρωχνε μακριά μου . Θαι εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια βαθιά λύπη . Ήμουν σίγουρη . Ιύπη ήταν δεν ήταν φόβος . Θαι αποφάσισα να περπατήσω ήσυχα προς τη μεριά της . Κπορεί να έκανα τραγικό λάθος , αλλά ένιωθα αυτή τη βαθιά λύπη να με κυκλώνει και φοβόμουν πως δεν είχα άλλη επιλογή . Ε φωνή του με έκανε να ανατριχιάσω : « Γίμαι ο …» Μύπνησα απότομα και κοίταξα γύρω μου απορημένη . ΐρισκόμουν στο ιατρείο του σχολείου και πίσω από τις κουρτίνες ένιωθα πως υπήρχαν πάλι εκείνες οι σκιές που είχαν καταλάβει το σπίτι μου . Ώκούγονταν και υστερικά γέλια , τόσο δυνατά και τρομακτικά που με έκαναν να ανατριχιάσω . Πηκώθηκα και τράβηξα την κουρτίνα απότομα και τότε εμφανίστηκαν πολλά άτομα με μαύρα κοστούμια που άρχισαν να κινούνται απειλητικά προς το μέρος μου . Ώλλά εντελώς απρόσμενα όλοι αυτοί σήκωσαν το χέρι τους και με μια συγχρονισμένη κίνηση έκοψαν το λαρύγγι τους , σαν να εκτελούσαν χορογραφία . Ν χώρος πλημμύρισε με το αίμα τους . « ΐάλερι … ΐάλερι … Μύπνα …» άκουσα κάποιον να με φωνάζει . Βεν μπορούσα να αναγνωρίσω την αντρική φωνή αν και μου
164