Θαι το οργανωμένο χάος γίνεται ο κόσμος σου . Πιχαίνεσαι τον χρόνο και τον φυλακίζεις μέσα στην ύλη . Θρατάς το άπειρο με χέρια που στάζουν αίμα , Ρο κοιτάς με μάτια που κλαίνε φρίκη . Ρα όνειρα είναι αναμνήσεις Θαι οι εφιάλτες γίναν μέλλον . Ε ύλη σου γίνεται σκιά , Θαι η σκιά αντανάκλασή σου . Ε ψυχή σου σ ‟ απαρνήθηκε … ΐλέπεις τη ζωή σου και τη ζωή τους , Ξερνάει μπροστά στα μάτια σου , προς τα πίσω . Βεν μπορείς να το εξηγήσεις , δεν ήθελες , ποτέ δεν θα θελήσεις … Βεν μπορούν να σου το πάρουν όσο κι αν το θέλουν … Βεν υπάρχει πλέον γυρισμός , δεν το χρειάζεσαι … Ξεθαίνεις , μα γεννιέσαι από την αρχή … Ξιο ζωντανή από ποτέ … Ή και όχι …
34 . ΣΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΝ ΔΡΟΜΟ , Φρύσας Φαρδαλούπα
σα δεν είπαμε κι όσα αφήσαμε να εννοηθούν , Ταθήκανε στον χρόνο , στον σκοτεινό τον δρόμο , που φως εμείς δεν ρίξαμε , αφήσαμε και σβήσαμε και την ψυχή αφήσαμε στο βάθος να πνιγεί ...!
σα σε σφάξανε και σε χτυπήσανε βαθιά μες στην ψυχή , όσα σε έπνιξαν και σε ωθήσανε στον βάλτο της ζωής κι όσα σε γκρέμισαν και σε κατέρρευσαν , αυτά να απωθείς . σοι σου στάθηκαν και σου αγκάλιασαν με πάθος την καρδιά , όσοι ήταν δίπλα στις χαρές , κυρίως στα κακά
154