19 . ΒΛΑΥΗΜΙΑ , Γιώργου Μακρυστάθη
Θάποτε κάποτε όταν ο κόσμος ήταν νιος Ένα βότσαλο στο οποίο δάκρυσε ο θεός Ε βλασφημία δεν είχε ακόμη γεννηθεί Ρο βότσαλο όμως ήταν κενό Θαι έτσι πάνω του έβαλε πλάσμα τρανό Λα τριγυρίζει να οργώνει να σκάβει να πεισμώνει Κα η βλασφημία ακόμα να γεννηθεί Θαθώς το βότσαλο γέμιζε ένας άγγελος παρατηρούσε Θαι όλο και περισσότερο το πλάσμα να καταλάβει λαχταρούσε Θαθώς τον κόσμο που η βλασφημία ακόμη να γεννηθεί Θοιτούσε Κε τρανή φωνή ο θεός τον άγγελο στον οίκο του καλεί Θαι μετά από προσευχή στο σπουδαίο άγγελο μιλεί ταν έρθει η ώρα τον θάνατο να φέρει του ζητεί Πτον κόσμο που η βλασφημία δεν έχει ακόμη γεννηθεί Ρο να παρακούσει την εντολή βλασφημία θα ήταν αισχρή Ν άγγελος από το παράθυρο του οίκου το βότσαλο κοίτη Θαι δακρύζει πολύ γιατί μέσα του μία βλασφημία έχει γεννηθεί
20 . Η ΠΟΛΗ ΜΕ ΣΑ ΟΜΟΡΥΑ ΥΨΣΑ , Κων / νας Καρανίκα
Πτην πόλη με τα όμορφα φώτα και την γαλάζια θάλασσα Κου είπες σε θέλω , σε θέλω , αγάπη μου , σε θέλω ! Θαι ορκίζομαι ποτέ δυο λέξεις δεν με τσάκισαν τόσο πολύ Πε ολόκληρη την ζωή μου .. Γκείνη την στιγμή ένιωσα περισσότερο γυμνή απ ‟ ό , τι ήμουν . Αυμνή γιατί βυθίστηκες στην θάλασσα μου και οικειοθελώς σταμάτησες να αναπνέεις . Αενικά , έχω τάσεις φυγής . Ζέλω να φύγω από εδώ να έρθω σε σένα για να μην θέλω να ξαναφύγω ποτέ .
141