κόκκινα σύννεφα που όσο πάει κοκκινίζουν ακόμα περισσότερο ... νειρα … όνειρα χαμένα , όνειρα κλεμμένα ... όνειρα που στον Θαιάδα είναι πεταμένα . ΐλέπω και άλλα , βλέπω δέντρα , λουλούδια , χορτάρια όλα ξεραμένα ... πώς να ποτιστούν άραγε με το αίμα ;
17 . ΣΟ ΗΜΕΡΑ , Γιάννη Λιβάνη
Ν ουρανός τόσο όμορφος είναι γαλανός , και τα σύννεφα μου δείχνουν πώς υπάρχει θεός . Νι άγγελοι περπατούν στης ηλιαχτίδας το φώς , και οι καρδερίνες κελαηδούν σαν μαγικός αυλός .
Πε ένα παγκάκι κάθομαι και κοιτάω το φώς , και η φύση δίπλα μου να ανθίζει , νιώθω δυνατός . Ζέλω να γράψω λίγες σκέψεις που έχω μέσα στο μυαλό , μα το τοπίο με γεμίζει εγώ θα γράψω γι ‟ αυτό .
Ένα ποίημα για ότι νιώθω και εκφράζομαι . Ένα ποίημα για εσάς και το μοιράζομαι . Ένα ποίημα για την χώρα μας που την λησμονούν , είναι τόσο δύσκολο την αλήθεια να πουν .
Κα με το χρήμα κλείνουν στόματα και σπίτια γι ‟ αυτούς , δεν είναι κάτι τα θηρία δεν ακούν τους μικρούς . Γίναι τόσο λυπηρό εγώ λυπάμαι γι ‟ αυτούς . Έχω τόσα να πω μα δεν μ ‟ αφήνουν να εκφραστώ Κα με αγάπη και χαμόγελο γεννάμε το φώς , η καλοσύνη δεν πεθαίνει εμείς την φτιάχνουμε πώς ; Στιάχνουμε όνειρα ακόμα κοιτώντας το φώς , κάνε όνειρα ακόμα γίνε ένα μ ‟ αυτό .
138