Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου-2 | Page 104

Ζεού . Βεν γνωρίζουμε αν υπάρχει και ούτε μπορούμε να το μάθουμε πριν η ψυχή μας φύγει . λοι θα θέλαμε να μάθουμε αν άραγε υπάρχει παράδεισος … λα αυτά που σκέφτηκα για τον παράδεισο με παρακίνησαν να φτιάξω αυτό το ημερολόγιο στο οποίο θα ερευνήσω και θα προσπαθήσω να αποδείξω αν άραγε υπάρχει ή δεν υπάρχει παράδεισος . Έτσι , μια μέρα ξεκίνησα από το σπίτι μου περπατώντας να πάω στο Θέντρο Γπιστήμων , για να δώσω τις σημειώσεις μου και παρατηρήσεις μου . Ήταν αρκετά μακριά και δεν είχα αυτοκίνητο . Ξερπατούσα για ώρες μέχρι που είδα έναν φούρνο και πέρασα από „ κει για να πάρω κάτι να φάω . ταν έφαγα παρατήρησα ότι ήμουν πολύ κοντά στο κέντρο και από τη βιασύνη μου προσέχοντας τον δρόμο για να περάσω κοίταξα μόνο από τη μεριά που έφευγαν τα αυτοκίνητα . Κόλις κοίταξα από την άλλη μεριά , ήταν πλέον αργά για να τρέξω . Γίδα το αυτοκίνητο σε πολύ αργή κίνηση να έρχεται κατά πάνω μου και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα . Λα έχω παγώσει . Κέχρι που το αυτοκίνητο με πάτησε και ξεψύχησα . Ώλλά αυτή τη σκηνή δεν την έβλεπα απ ‟ τα πραγματικά μου μάτια . Έβλεπα τον εαυτό μου από κάπου ψηλά και μόλις το αυτοκίνητο με πάτησε , ο χρόνος πάγωσε , όμως εγώ μπορούσα να κινηθώ . Πτη Αη , είχαν σταματήσει όλα . Ρο αυτοκίνητο ακίνητο , εγώ να ίπταμαι στον αέρα γεμάτος αίματα , οι περαστικοί κοκαλωμένοι έβλεπαν το φρικτό γεγονός . Κόνο εγώ κινιόμουν , πετώντας , ενθουσιασμένος αλλά και φοβισμένος για το τι θα συμβεί . Ρότε από περιέργεια κοίταξα το σώμα μου . Ήμουν διάφανος και φώτιζα . Ξίσω μου είχα φτερά που ήταν κι αυτά διάφανα . Βεν φορούσα ρούχα και ήμουν αρκετά μικρότερος από τους ανθρώπους της Αης . Έριξα μια ματιά γύρω μου . ΐρισκόμουν σε ένα διάφανο δοχείο με γρασίδι και λουλούδια από κάτω μου . Ώπό δίπλα του υπήρχε χώμα με ξερά και άχρωμα κλωνάρια . Πτο κέντρο υπήρχε μία πύλη που χώριζε το όμορφο γρασίδι από το χώμα . ταν πάταγα στο γρασίδι και κοίταζα μέσα από την πύλη , δεν φαινόταν τίποτα … Ένα κενό , μαύρο . ταν κοίταζα στην πύλη πατώντας το χώμα έβλεπα ένα
104