έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα πάνω μου το βιβλίο που κρατούσα . Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει ανελέητα , όλο μου το σώμα τον περίμενε με λαχτάρα και αυτή η αναμονή με σκότωνε . Θοιτούσα γύρω μου με προσοχή , τα μάτια μου εξέταζαν το χώρο εξονυχιστικά . Ώναρωτιόμουν από ποια μεριά θα ερχόταν … και τότε τον είδα . ΐρισκόταν εκεί απέναντί μου . Γλάχιστα βήματα μακριά . Ε ευτυχία απείχε ελάχιστα βήματα μακριά και εγώ ήμουν πιο έτοιμη από ποτέ να τα διασχίσω . ταν με άγγιξαν τα χείλη του εκείνη τη μέρα , εκείνη τη μικρή στιγμή με έκαψε ολόκληρη και από τις στάχτες μου γεννήθηκε ένας καινούργιος εαυτός . Ένας πολύ καλύτερος άνθρωπος . Θαι τότε κατάλαβα πως μόνο δική του ήθελα να είμαι . Ε διαδρομή μέχρι το σπίτι του μου φάνηκε ατελείωτη και ο κόμπος στο στομάχι μου μεγάλωνε με την ώρα . Ζεέ μου πόσο τον ήθελα … κάθε φορά που γυρνούσε το βλέμμα του αλλού , τον κοιτούσα με λατρεία και προσπαθούσα -για μια ακόμα φορά - να καταλάβω τι είχε αυτός ο άνθρωπος και δεν μπορούσα να του αντισταθώ . Στάσαμε σπίτι του και το μόνο που ήθελα ήταν να βρεθώ στην αγκαλιά του . Θαι όταν βρέθηκα ηρέμησα , γιατί ήταν σαν να το περίμενα καιρό πολύ εκείνο το χάδι , σαν να το χρειαζόμουν ολόκληρη τη ζωή μου . Θαι ήταν αλήθεια . Ώυτή την αγκαλιά την περίμενα χρόνια . Ώπό τότε που ήμουν κοριτσάκι , από τότε που τα βλέμματά μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά και ένιωσα να πνίγομαι και παράλληλα να γεμίζω με οξυγόνο . Ώπό τότε περίμενα αυτές τις στιγμές και που πριν ακόμα υπάρξουν στα αλήθεια τις είχα φανταστεί ξύπνια χιλιάδες φορές και τις είχα ονειρευτεί άλλες τόσες . Ρα φιλιά του με αιχμαλώτισαν και τότε συνειδητοποίησα πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά πως δεν θα ελευθερωνόμουν ποτέ πια από αυτόν . Ώνεξίτηλα σημάδια παντού . ταν σηκώθηκε και μου άπλωσε το χέρι , τον ακολούθησα χωρίς δεύτερη σκέψη και του παραδόθηκα χωρίς αναστολές , ξέροντας πως η καρδιά μου και το σώμα μου είχαν διαλέξει πολύ πριν τον γνωρίσω . Κπήκε μέσα μου με μια απόκοσμη τρυφερότητα και με γέμισε με τον εαυτό του , καθώς κυνηγούσαμε τον
191