εφήμερο. Την ζωή και τον θάνατο. Το σκοινί ταλαντευόταν, ενώ η
μοίρα του χαμογελούσε σαρδόνια, αλλά εκείνος δεν έπεσε. Ναι δεν
είχε πέσει. Κατάλαβε πως αυτός ο ίδιος είναι ο καλλιτέχνης του
σύμπαντος του. Το μυαλό είναι ο καμβάς που ζωγραφίζει ότι
επιθυμεί να δει. Σκεφτόταν πως κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να
περιορίζεται πουθενά, αλλά να ζωγραφίζει τις πιο σκοτεινές του
μέρες με τα πιο φωτεινά χρώματα, ποτέ χάνοντας την ελπίδα γιατί
κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα φέρει το μέλλον. Δάκρυα
πλημμύρησαν τα μάτια του. Δάκρυα χαράς, φυσικά. Ένιωσε σαν
χρυσαλλίδα που μόλις είχε ξεφύγει από το άμορφο και σκοτεινό
κουκούλι της. Ξαφνικά, ένιωσε την ανάγκη να φωνάξει αυτήν την
όμορφη γυναίκα και να της δείξει τις ουλές που είχε αποκτήσει.
Όλες τις ιστορίες που ήταν αποτυπωμένες στο δέρμα του και όλο
τον πόνο που είχε περάσει, χαραγμένο στα μάτια του.
Διότι για πρώτη φορά καταλάβαινε πως δεν ήταν ντροπή.
Αντιθέτως μάλιστα. Ήταν ένδειξη της μοναδικότητας του, ένδειξη
πως ήταν ένα αμάλγαμα από ιδέες και λάθη και ομορφιά που
μπορούσε να γίνει αντιληπτό μέσα σε όλη την πληρότητα του, αρκεί
να το πρόσεχες.
Ένδειξη πως ήταν άνθρωπος .Και καθώς γύρισε το κεφάλι του και
αντίκρισε το κόκκινο τριαντάφυλλο, ένιωσε τόσο προσφιλές αυτό το
χρώμα, διότι τώρα πίστευε πως σαν το φοίνικα θα αναγεννιόταν
μέσα από τις στάχτες της φωτιάς που η μοίρα του είχε ανάψει, με
διαφορετική νοοτροπία προς την ζωή.
[85]