ένα περίεργο μηχάνημα στα δεξιά του και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
σε ένα βάζο, πλάι σε ένα ποτήρι. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ του αυτό το
μέρος. Λίγα λεπτά πέρασαν μέσα στην σύγχυση και την αγωνία.
Ξαφνικά εμφανίστηκε μία ψιλόλιγνη γυναίκα με όμορφα
χαρακτηριστικά. Υπήρχαν κύματα φωτός στα μαλλιά της και το
στόμα της ήταν βαμμένο με το πιο κόκκινο χρώμα. Τον πλησίασε και
τον κοίταξε στα μάτια. Άρχισε να του μιλάει αργά με την κελαρυστή
φωνή της. Εκείνος κινητοποιώντας όλες τις πνευματικές του
δυνάμεις, προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει τους φθόγγους που
άκουγε, ώσπου κατάλαβε.
Ένας περαστικός, τον είχε δει την νύχτα μισοπεθαμένο, να καίγεται
από τον πυρετό και να μουρμουράει ακατάπαυστα στον ύπνο του.
Έκανε κάποια τηλεφωνήματα και τώρα βρισκόταν στο νοσοκομείο.
Θα περνούσε αργότερα να τον δει, τον σιγούρεψε η γυναίκα.
Ποια ήταν όμως αυτή; Κοινωνική λειτουργός, του απάντησε
χαρίζοντας του ένα χαμόγελο. Τι θα έκανε δηλαδή; Αν και δεν ήταν
στις συνήθεις αρμοδιότητες της, αυτή και ο κ. Χρήστου-ο γνωστός
σε αυτόν περαστικός- θα τον βοηθούσαν να ορθοποδήσει
βοηθώντας τον όπως μπορούσαν.
Ο Ορέστης ένιωσε περίεργα. Είχε πολύ καιρό να ακούσει αυτή την
λέξη. Και όμως αναθάρρησε. Γιατί στην αρχή μπορεί να πίστευε πως
όλα ήταν ψέματα, πως ακόμα ονειρευόταν γερμένος σε εκείνο τον
οικείο πια για αυτόν τοίχο. Όμως, δεν ήταν. Ένιωσε έκσταση και
μόνο στην σκέψη να ξαναρχίσει την ζωή του. Έναν κορεσμό τόσο
πρωτόγνωρο, μα συνάμα τόσο γλυκό. Ύστερα από λίγο η γυναίκα
έφυγε και ο Ορέστης έμεινε μόνος με τις σκέψεις του.
Σκεφτόταν πολύ ώρα. Σκεφτόταν πως αύριο άρχιζε μια καινούρια
μέρα. Μια μέρα που μπορεί να του επιφύλασσε τα πάντα. Η καρδιά
του σκίρτησε σαν σκέφτηκε πως η σημερινή ήταν η μέρα κατά την
οποία ισορροπούσε το φως και το σκοτάδι στην ζωή του. Τις
τελευταίες μέρες σχοινοβατούσε ανάμεσα στο αιώνιο και το
[84]